Wij zijn uitgenodigd met acht zeilvrienden bij een
Vivãha, een traditioneel Indisch Hindoehuwelijk. Deze uitnodiging is wel heel speciaal
omdat we er drie dagen zullen zijn. Drie dagen van verschillende religieuze
riten met uitgebreide ceremoniën en feesten. Hindoes hechten doorgaans veel
waarde aan gebruiken en tradities van het huwelijk. De officiële ceremonie van
het huwelijk wordt deels voltrokken in het Sanskriet, de heilige taal van het
Hindoeïsme. Door 
de rituelen worden bruid en bruidegom geholpen om tot een tweede
nieuwe levensfase te komen. Er worden geen ringen uitgewisseld maar binnen de
rituelen wordt een lint om het middel van de bruidgom verbonden met de bruid. Ook
een soort maalsteen met een vijzel worden door lint verbonden met elkaar als
symbool voor onafscheidelijkheid, het een is niets zonder het ander.
Uiteindelijk sluit de bruidegom de ceremonie af door een gouden ketting om de
hals van de bruid te leggen, de verbondenheid is ook daarmee 
bezegeld.
de rituelen worden bruid en bruidegom geholpen om tot een tweede
nieuwe levensfase te komen. Er worden geen ringen uitgewisseld maar binnen de
rituelen wordt een lint om het middel van de bruidgom verbonden met de bruid. Ook
een soort maalsteen met een vijzel worden door lint verbonden met elkaar als
symbool voor onafscheidelijkheid, het een is niets zonder het ander.
Uiteindelijk sluit de bruidegom de ceremonie af door een gouden ketting om de
hals van de bruid te leggen, de verbondenheid is ook daarmee 
bezegeld.
Een week voor de bruiloft gaan we met de vader van
de bruid naar een andere stad om onze kleding voor de huwelijksdag te kopen. De mannen krijgen
van de vader een gekleurd overhemd met dezelfde motieven omdat we ‘speciale’
gasten zijn. Van ons vrouwen wordt verondersteld dat we in sari’s komen. Alle
mannen komen in overhemd en we zien niemand in een net pak of stropdas. Ik ben
tot fotografe gebombardeerd omdat officiële trouwfoto’s 
doorgaans niet gemaakt worden. De anderen van ons gezelschap bieden de nodige
hulp bij de voorbereidingen zoals de vele gerechten die vooraf gemaakt worden
voor zo’n 150 gasten per dag en de laatste dag voor 400 gasten.
doorgaans niet gemaakt worden. De anderen van ons gezelschap bieden de nodige
hulp bij de voorbereidingen zoals de vele gerechten die vooraf gemaakt worden
voor zo’n 150 gasten per dag en de laatste dag voor 400 gasten.
Ik kies er niet voor om een sari te dragen. De reden is tweeërlei, ten eerste omdat ik
sari’s alleen prachtig vindt staan bij Indische vrouwen en deze niet vind
passen bij ons Europese vrouwen, en ten tweede omdat ik met een sari aan me
niet overal tussen de honderden gasten kan wringen wat soms echt nodig blijkt
te zijn om foto’s te kunnen 
maken Ik kies voor een compromis, een Indische jurk
met lange broek.
maken Ik kies voor een compromis, een Indische jurk
met lange broek.
Aan de sari’s en de vele sieraden wordt de rijkdom
afgemeten. Kasten (sociale bevolkingslagen) zijn ook hier en niet alleen in
India erg belangrijk. Degene die het
zich kunnen veroorloven hebben wel 100 sari’s, van gewone tot buitengewoon
dure, vaak meer dan 1000 Fiji-dollar (± € 0,45) waard, nog afgezien van de vele
dure sieraden. De bruid, Pooja draagt twee sari’s op haar laatste en belangrijke huwelijksdag
zo’n 1500 dollar of meer per stuk. De sieraden, gekregen van haar ouders, lopen
op tot 10.000 dollar, een gemiddeld 
jaarloon. De vader werkt als schilder bij
een bouwbedrijf en moeder werkt naast het huishouden als werkster bij anderen. De
salarissen zijn erg laag dus velen steken zich in de schulden voor zo’n
bruiloft. Toch kiezen de meesten nog voor de traditionele huwelijksfeesten.
jaarloon. De vader werkt als schilder bij
een bouwbedrijf en moeder werkt naast het huishouden als werkster bij anderen. De
salarissen zijn erg laag dus velen steken zich in de schulden voor zo’n
bruiloft. Toch kiezen de meesten nog voor de traditionele huwelijksfeesten.
Dit is een gearrangeerd huwelijk en dat komt nog
vrij vaak voor. In dit geval werd de bruid, Pooja gekozen door de ouders van de
bruidgom, Ronil. De cadeaus werden gegeven en aanvaard en dus kan op korte
termijn een huwelijk gesloten worden. De bruid kan nog wel tot zelfs op de
laatste dag van gedachte wisselen maar doorgaans wordt dit niet 
gedaan.
gedaan.
De bruid verhuist na het huwelijksfeest naar het
huis van haar schoonouders om daar te gaan wonen met al de andere familieleden
die er al inwonen. Het jong paar betrekt een kamer in dat huis totdat zij op
zichzelf kunnen gaan wonen. De zoon kan een ander huis bouwen op het bestaande
perceel.
De hele week voor de bruiloft worden de rituelen
besproken en geoefend maar bruid en bruidegom doen dat niet samen. Families
helpen mee met de etensvoorbereidingen.
helpen mee met de etensvoorbereidingen.
De eigenlijke bruiloft is in het huis van de bruid
en wordt in vier of vijf fases verdeeld, op de 3e huwelijksdag zelf:
-Aankomst van de barãt, Ronil(de bruidegom)
-De bruid alleen in de mãnro, (tent van
slingers en bloemen voor de huwelijksvoltrekking)
-de bruidegom alleen in de mãnro
-bruid en bruidegom beiden in de mãnro voor
de huwelijkssluiting.
-afscheid van bruid en bruidegom.
Daarvoor worden vuuroffers voor de God Ganesha
verricht en de bruidegom wordt door de getrouwde vrouwen van de familie vereerd
en verwelkomt. Gepaard gaande met alle langdurige rituelen, waaronder 
vele vruchtbaarheidsceremonies,
speciaal voor de bruid. De huwelijkssluiting zelf duurt uren en
intussen zitten alle gasten geduldig op de grond of gaan in groepjes eten. Alleen
vegetarisch eten wordt geserveerd. Geen tafels en stoelen maar twee tegenover
opgestelde lange zit- en eetbalken waarover papier is gespannen als in een
refter. We worden de eerste dag bediend door verschillende vrouwen en de andere
dagen door mannen en jongens. Zij lopen rond en scheppen het eten uit grote
pannen of plastic bakken. Er wordt water uit een grote ketel geschonken in
kleine bakjes. Geen alcohol 
of andere dranken! Ook komt men met water rond om
de handen te wassen. We eten met onze vingers zoals iedereen. Kneden met de
rechterhand de rijst tot een balletje. Probeer maar eens een bordje rijst met
saus te eten alleen met je vingers! Het wordt al snel een knoeiboel met gele
vingers door het geelpoeder (kumara), gebruikt in al het eten. Wel gezellig met
elkaar en er wordt veel gelachen. Vooral om ons! Er wordt van je verwacht
meteen plaats te maken voor anderen. Wij blijven iets langer zitten omdat we
eindelijk een zitplaats hebben ook al is
dat een smalle balk.
vele vruchtbaarheidsceremonies,
speciaal voor de bruid. De huwelijkssluiting zelf duurt uren en
intussen zitten alle gasten geduldig op de grond of gaan in groepjes eten. Alleen
vegetarisch eten wordt geserveerd. Geen tafels en stoelen maar twee tegenover
opgestelde lange zit- en eetbalken waarover papier is gespannen als in een
refter. We worden de eerste dag bediend door verschillende vrouwen en de andere
dagen door mannen en jongens. Zij lopen rond en scheppen het eten uit grote
pannen of plastic bakken. Er wordt water uit een grote ketel geschonken in
kleine bakjes. Geen alcohol 
of andere dranken! Ook komt men met water rond om
de handen te wassen. We eten met onze vingers zoals iedereen. Kneden met de
rechterhand de rijst tot een balletje. Probeer maar eens een bordje rijst met
saus te eten alleen met je vingers! Het wordt al snel een knoeiboel met gele
vingers door het geelpoeder (kumara), gebruikt in al het eten. Wel gezellig met
elkaar en er wordt veel gelachen. Vooral om ons! Er wordt van je verwacht
meteen plaats te maken voor anderen. Wij blijven iets langer zitten omdat we
eindelijk een zitplaats hebben ook al is
dat een smalle balk. 
Overal hangen kale tl-lampen en goede belichting
voor foto’s is ver te zoeken. Daarnaast branden er verschillende vuurtjes die
veel rook verspreiden tijdens de vele rituelen en ceremonieën. Zo ook een wat
groter vuur voor het warm maken van de met geitenleer bespannen trommels om het
leer soepel te maken. Daardoor verspreid er nog meer rook! Ik zou veel liever wat ongebonden
foto’s hebben gemaakt maar dat is bijna onmogelijk. Het worden al snel
staatsiefoto’s!
De dagen nadien heb ik veel werk aan de vele
foto’s om er iets moois van te maken en samen met Arnold die de muziek weet toe
te voegen flansen we met de opgenomen
filmpjes een slideshow in elkaar. De familie krijgt van ons verschillende gekopieerde dvd’s, een fotoboekje met
ontwikkelde foto’s en een grotere familiefoto in lijst. De zondag erop worden
we weer uitgenodigd maar 
dan als een officieel afscheid. Er komen steeds meer
familieleden naar de foto’s kijken en weer hebben we een diner, nu met lepel en
vork.
dan als een officieel afscheid. Er komen steeds meer
familieleden naar de foto’s kijken en weer hebben we een diner, nu met lepel en
vork.
Vader Arvind zien we daags daarna in de jachtclub waar
hij ons steeds opnieuw probeert uit te nodigen. Hij is erg trots op het feit
dat hij ons zeilers goed kent en wil dit bevestigd zien, vandaar de vele uitnodigingen. We houden het
af, zonder daarmee onbeleefd te zijn. Vier
dagen bruiloft 
en een extra zondag waren echt voldoende!
en een extra zondag waren echt voldoende!
Andere familieleden nodigen ons ook uit om hen te
komen bezoeken. We laten het maar in het midden bij het zeggen erg vereerd te
zijn… (ramram) Dank U.
Mei 2013
Coby
Geen opmerkingen:
Een reactie posten