Arnold heeft na aankomst op Cyprus het vliegtuig genomen naar
Holland.
Begin april, na bijna 6 mnd. weer samen. Niet gemakkelijk, oh,
nee! Arnold moest zijn plek weer veroveren die, na een winter alleen,
tot mijn plek was geworden. Het moest weer onze gezamenlijke plek
worden. En natuurlijk ook in Buren wachtten achterstallige klussen op
hem. Waarom kiezen wij toch voor zo'n constructie? Een leven constant
bijeen vraagt al het een en ander van elkaar, laat staan de
ongeregelde afwisseling. Zes maanden was te lang, echt waar... Er was
geen andere optie mogelijk en waar het om ging, Drifter naar de
Middellandse Zee te brengen is geslaagd. Arnold heeft het geklaard,
met 7 kg verlies aan gewicht? Hij heeft het niet gemakkelijk gehad,
zeker niet. Ook nog op de riffen het roer geraakt met als gevolg dat
Drifter nu op de kant staat in de marina van Larnaka, een drukke stad
op Cyprus.
Eind juli vliegen we er samen naar toe om ons 'bootleven' weer op
te pakken. Arnold begint aan een nieuwe klus, het kapotte roer
vervangen. Laag op laag ontstaat er een nieuw roer. Beulswerk in die
hitte maar hij doet het toch maar, een bikkel van de bovenste plank.
Om aan de warmte te wennen doe
ik eerst wat minder intensieve klussen; de kussens van de banken in
de salon en de kuip voorzien van nieuwe bekleding. 33-35 graden is
gewoon. Daarna? Schuren en schilderen, zeven dagen in de week. De
waterslang en een duik in het water geven soms wat verkoeling, dan
weer verder. Het werk vordert en Drifter, met nieuw roer en gladde
onderkant wordt na bijna 2 maanden noeste arbeid weer in het water
gelaten. Zij heeft zowat een half jaar op de kant gestaan.
Cyprus als eiland lijkt een beetje op een vis zonder staart. Wij
liggen aan de buik van deze vis, in de marina van Larnaka. Een grote
stad, druk, maar vooral ingericht voor de grote toestroom van
toeristen. Op het oog doet het ons aan Griekenland denken.
Mediterraans, veel witte huizen met blauwe luiken. Vriendelijk, de
mensen spreken meestal Grieks en Engels. Met de bus ruim een uur
naar Nicosia, de hoofdstad, gespleten in een Cypriotisch en een Turks
deel. In de stad een grenspost met paspoortcontrole, die je naar het
Turkse gedeelte leidt. De noordelijke helft van Cyprus werd indertijd
door Turkije ingenomen en de scheidslijn is nog immer daar. Minder
vriendelijk, ik houd er een naar gevoel aan over. De oude kathedraal
is nu een moslimtempel, toeristen worden niet in groepen toegelaten.
Tja...
In Larnaka zijn we op aanraden van anderen naar de beste
souvlakitent van het stadje gegaan. Niet meer dan een lage groene
keet, omlijst door grote platanen. De walm van oude olie komt je
tegemoet! Bestellen voor je gaat zitten op de felgroene stoeltjes met
kleine tafeltjes. Onder een los gespannen net tegen de felle en warme
zonnestralen. De grote fles Alpha bier direct bij de hand. Altijd
heerlijk met dit hete weer. De dure Audi's, Mercedessen en BMW '
komen en gaan met afhaal-voedsel, alleen Souvlaki op het menu. We
hebben gratis muziek in de vorm van een concert door de vele krekels
die het geheel omlijsten. Voor 4 Euro hebben we ongeveer 1kg voedsel
dat bestaat uit grote stukken gegrilde kip of varkensvlees, verse
groenten verpakt in pitabrood. Het onontbeerlijke bordje groene zure
pepers. De bleekselderij en citroen heb ik hier leren eten. Een
heerlijk maaltje vol smaken.
We varen weer en zijn onderweg naar de westzijde van Cyprus. Als
we langzaam weer wennen aan het onderweg zijn kunnen we van de
ondergaande zon genieten. De contouren van andere landen, soms
zichtbaar maar meestal achter de horizon. Rondom ons weten we een
aantal landen zoals, dichtbij Turkije, en op grotere afstand Syrië,
Libanon, Jordanië, Israël en Egypte en, recht voor ons, natuurlijk
Griekenland.
5 dagen later liggen we aan de steiger in Paphos. Een havenstadje
met kleine vissersbootjes in het haventje. Het oud fort en
archeologisch museum zijn zeker de moeite van het bezoeken waard,
vandaar ook de grote aanvoer van toeristen. Lopen, wandelen en
fietsen. Heerlijk weer een beetje ontspannen.
Griekenland, heerlijk zonnig, wit, blauw, het voelt als
thuiskomen. En dan ons eerste dorp, Kastellerizo, op een steenworp
afstand van Turkije, gescheiden door smalle zeestraat. Deze baai en
dorp met kasteel en fort, strategisch gelegen, hebben een lange
geschiedenis van overheersing door andere landen zoals Turkije,
Engeland en Italië. Kastellerizo was erg welvarend tijdens de
negentiende eeuw en kende zo'n 17.000 inwoners. Na de zware
aardbeving in 1926 en aanhoudende bombardementen tijdens de tweede
wereldoorlog was er nagenoeg niets meer over van het dorp. Er wonen
nu nog ongeveer 150 huishoudens. De resten van ravage en vernieling
zijn nog overal te zien. Kleine steegjes, veel trappen en bochten
maar vooral ruiines. Gelukkig zien we ook nieuwe en opgeknapte
huizen. Percelen met alleen maar stenen zijn nog eigendom van de
velen die door de geschiedenis heen geëvacueerd zijn, velen naar
Australië. Sinds 1974 is het eiland weer eigendom van Griekenland.
Een 80-jarige vrouw, wordt nu nog geëerd vanwege haar
standvastigheid als enige inwoonster van het dorp dagelijks de
Griekse vlag te hijsen, ook tijdens bezettingstijden.
Wij dachten dat inklaren in Griekenland, Schengenland, Europa
etc., wel even gemakkelijk te doen was. Niets is minder waar. Wat een
gedoe. Daarnaast zijn we verplicht om iedere maand belasting te
betalen voor de boot en ben je daarmee een dag te laat dan kost je
dat een flinke boete! We zijn gewaarschuwd!
15 Oktober hebben we afgesproken met Ardi, Thea, Hans en Hennie in Rhodos. Daar worden we gedwongen om veraf van de stad in een nieuwe marina te gaan liggen. Het gebied tussen de stad en marina ligt op het schop. Er is voorlopig geen geld om dit gebied aantrekkelijker te maken. Wij willen ook voor de familie in de oude binnenhaven liggen, dichter bij het kasteel en de historische stad. We krijgen in eerste instantie toestemming van de havenmeester voor twee ligdagen. Met de belofte om een schilderij voor hem te maken weten we dit te rekken tot 10 dagen! Inspiratie van de prachtige oude gebouwen, stadsmuren, kasteel fort en drie molens deden de rest!Nadeel was wel dat we niet konden uitvaren met de familie, maar we hebben ons zeker niet verveeld, wat een prachtige oude stad. Genieten met en van elkaar.
Onderweg naar Kreta komen we langs meerdere bergachtige eilanden
en liggen beschut in de baaien. lieflijke plaatsjes en mooie eilanden
als Chalki en Korpathas. ik ben na Rhodos gecharmeerd door de oude,
meestal vervallen molens van Griekenland. Meestal staan ze gedrieën
bijeen op de hellingen, gedraaid naar de wind; op wacht staande
monumenten van weleer. Hier vinden we in een klein dorp ons gezochte
pleintje. Overdekt door schaduwrijke bomen omringt waaronder meestal
oudere mannen hun geliefde triktrak spelen en 'n kaartje leggen,
nippend aan de Griekse wijn of ouzo. Tijdloos en met de geur van de
olijfbomen vertraagt iedere bezigheid tot heerlijke ontspanning.
Groetjes, Coby
november 2019
