dinsdag 8 april 2014

By by Savusavu

Hallo lieve mensen
We hebben een pracht foto van ons kleinkind Tygo gekregen, helemaal geweldig omdat ongeveer 35 jaar geleden Stephan als klein manneke op dezelfde manier gefotografeerd werd. Wat kunnen de bossen en seizoenen van Nederland imposant mooi zijn, zeker met zo’n lief kereltje op de voorgrond.
Marjan, een van de zussen van Arnold is bij ons aan boord gekomen en dat voor ruim drie en een halve week. Dat betekent dat we vertrekken uit Savusavu. Ons oog gericht op de weerkaarten omdat we nog steeds in het cycloonseizoen zitten. De schuilplekken, de zogenaamde ‘cyclone holes’ weten we te vinden als we hier weg varen.
Het weer laat het niet toe om al te gaan en de eerste week liggen we nog vast in de Copra Shed Marina. Intussen gaan we met Drifter een paar keer naar Gousteau ressort, waar schoner zeewater is. Daar wordt de watermaker die Arnold zelf gebouwd heeft getest. Bij de tweede poging maken we 80 liter per uur. Jawel, zeewater wordt door filters en pomp omgezet tot drinkwater! Jippie! Bij het ressort snorkelt Marjan voor het eerst een beetje, wel met één hand aan de dinghy…

In die week lopen Marjan en ik veel, zelfs heel vroeg in de morgen omdat het anders te warm wordt. Als de zon om 5.15 uur opkomt, is het al 30 graden. We zweten heel wat peentjes.
Dan breekt het moment aan van afscheid nemen van mensen die we in Savusavu hebben leren kennen. Minder moeilijk dan ik dacht omdat de drang om verder te gaan sterk overheerst. Dag José, Jeff, Koekie, Yan, Eve, Seteri, Simon, Jaoa, Gerry, de twee Milly ‘s en ook Lara en Pinto die we helaas tekort hebben mee gemaakt. Dag lieve mensen.
 Los, laat gaan die mooringlijn en vrij, vrij is Drifter! By by Savusavu.

23 maart 
We hebben 125 zeemijlen te gaan naar Suva, de hoofdstad van Fiji op het eiland Vitu Levu. Dat halen we niet in een dag zodat we ook de nacht door varen en ’s morgens aankomen. Marjan krijgt het voor haar kiezen omdat de wind behoorlijk aanwakkert tijdens de verschillende buien die overtrekken. Half pilletje tegen zeeziekte werkt wel, maar toch misselijk. Ook ik en zelfs Arnold heeft een zwak moment. De reling is dichtbij en de zee groot! We voeren unaniem de vissen…
Suva is een gemêleerde stad met veel kleine Indische winkeltjes naast grote luxe superzaken voor de immens grote cruiseschepen die deze stad aandoen. Soms geladen met meer dan 2000 vakantiegangers, de zogenaamde vleesfabrieken! Deze giga schepen, opgesierd met gekleurde glijbanen op de hoogste dekken, torenen hoog boven de stad uit!
De oude Engelse Royal Suva Yacht Club voorziet ons van lekkere koude Corona’s, 4 in een emmer voor 28 Fiji dollars. ( 19,50 Euro) Arnold drinkt liever zijn Fiji bitter.
We krijgen snel genoeg van die drukte en we varen 37 mijl verder naar Vunania bay. We hebben een fijne trip achter de rug met veel zon maar waarin de wind toeneemt tot 25 knopen (windkracht 6). Hier liggen we achter het rif. Marjan ziet voor het eerst de rollende golven die door wind opgezwiept worden bij de riffen. Wij noemen ze  vaak een kudde witte briesende paarden.
De volgende dag is de wind te hard en er zijn volop buien. We besluiten te blijven liggen. Dat heet verwaaid liggen. Lezen, schrijven, speculaas bakken en eppen! Stroom en internet genoeg, met Bob Dylan en anderen op de achtergrond, heerlijk toch?
En dan onderweg 5 dolfijnen, de gespikkelde soort. De tweede keer zijn het de effen grijze dolfijnen en veel meer. Mooi toch?

29 maart 
We varen richting Robinson Crusoë eiland en onderweg hebben we ‘beet’. Een grote Wahoo aan de lijn. Als we de vis binnen halen kan ik nog net een paar foto’s maken voordat de vis los schiet en ons goedendag wuift! Even later hebben we weer beet en plots snapt de lijn op het eind van de molen. Weg, lijn en kunstaas. Dat was zeker een ‘grote’! Onze lijnen kunnen 70 à 80 kg hebben! Bij Robinson Crusoë eiland varen we de baai binnen. Hoe vaak zijn Arnold en ik hier al geweest? Het welkom is als vanouds hartelijk en de dansen opzwepend. Marjan en wij genieten. We blijven een paar dagen en ook hier is er een speciaal afscheid van de vele hartelijke stafleden. 
In Denerau dat we kennen als onze broekzak ziet Marjan voor het eerst de toeristen stroom op gang komen bij de grote veerboten die vanuit hier naar de verschillende eilanden en ressorts varen. Vanuit hier wandelen Marjan en ik via Hotel Hilton langs enkele stranden en ressorts terug. Luxe alom.
In de stad Nadi bezoeken we de Indische Tempel. Dit valt tegen omdat we in de tempel- en bijgebouwen niet van binnen mogen bekijken. Foto’s maken is ook verboden. Nee, geef ons de lokale markt maar. Vers fruit en groenten.
Dan vertrekken we naar Musket Cove waar ik een foto maak van Marjan op dezelfde plek waar Josje en Flip liepen zo’n twee jaar geleden. Er staat nog maar één lange palmboom op de plaats waar er drie jaar geleden drie stonden. De cycloon Evan sloeg hier toe in december 2012.
De bar op het eilandje is vernieuwd en zeker niet slechter zoals andere vernieuwingen om ons heen. Nee, dit ziet er echt leuk uit. Jammer dat de acht bbq’s, waar ieder zijn eigen vuur kon stoken, verdwenen zijn en vervangen door een paar elektrische. De meeste mannen spelen graag met vuur, toch?


7 april
Marjan trakteert ons op een diner in het restaurant van Musket Cove. We kiezen voor lokale schotels waar we zeker geen spijt van hebben. In een woord, ‘’heerlijk!’’ 
Ah, palmbomen, witte stranden, azuur zeewater, riffen, koraal- en zandbanken, bar, koude drankjes en wat al niet meer. Daar droomt eenieder van? Toch willen we graag een klein dorp bezoeken omdat dit niet het enige Fiji is. Fiji is nog altijd een derdewereldland, de armoede is groot. We boeken voor een eilandhop. Dat gaat helaas niet door omdat het de hele dag regent. De volgende dag staat snorkelen op de agenda. Twee jaar geleden genoot Josje ook toen Arnold haar de fijne kneepjes bijbracht van het snorkelen. Zo nu ook bij Marjan. Blij als een kind, springend en dansend kwam zij naar mij toe op de zandbank en haar reactie? ‘’Dat ik dit nog mee kan maken!’’

De heuvels op dit eiland nodigen ons uit tot een paar mooie wandelingen.  
Wij gaan met een snelle boot naar Malolodorp waar we een schooltje bezoeken en Marjan ziet daar voor het eerst hoe armoedig en eenvoudig de mensen wonen. Kleine golfplaten schuurtjes staan aan het strand en de vuilnis stapelt zich op.  Duidelijk de andere kant van Fiji.  
Dan breekt de dag van vertrek aan en we varen naar Denerau van waaruit Marjan in Nadi op het vliegtuig stapt. Jammer, dat ze vertrekt, we zullen haar missen. Dag lieve Bally!

April 2014
Coby en Arnold