Papua New Guinea, wat een verrassing.

1300 zeemijlen te gaan…daar worden we even stil van. Steeds op zoek naar andere horizonten, heeft er voor gezorgd dat we nu na een reis van 8 dagen in Papua New Guinea zijn aangeland.

De Franse boot, Elhaz ligt al te wachten op ons en na ons arriveren de twee andere zeilboten met wie we onderweg zijn, allemaal Fransen! Een van hen heeft een klus te doen onder de boot vandaar dat we niet rechtstreeks naar Port Moresby zijn gevaren en hebben gewacht op hen in de Louisiades. Inmiddels 930 zeemijlen gevaren. We hebben het naar onze zin gehad. Het weer was ons goed gezind. En we vingen een grote blauwvin tonijn!Zonder te overdrijven geschat op 70 cm en 8 kilo zwaar. Susjimi, sushi, half rauw, ges toomd, gebakken en op het laatst Thaise viskoekjes ervan gemaakt. Voorlopig genoeg vis!

Drifter hebben we opgetuigd gehad met twee bomen, een aan bakboord en een aan stuurboord. Dat zijn aluminium uitstaanders voor de zeilen zodat deze niet steeds dichtklappen als we heupwiegend met de deining meegaan. Dit wordt wel genoemd; als een melkmeisje varen, of onder moeders rokken. Ook varen we een dag met de grote gekleurde spinaker, een groot licht voorzeil, goed voor als er weinig wind staat. Wij zeilen met een groot rood, wit blauw spinaker! Een Nederlands gekleurd speldenknopje op een immens grote zeevlakte.

Een borrel aan boord van Drifter in het gezelschap van Elhaz is warm en weldadig voor de spieren die langzamerhand gaan ontspannen.

We gaan een dag later met hen naar de kant en hier komen we meteen in de jungle. Spinnen van allerlei kleuren hangen in hun web wachten op prooi. Sommigen van hen lijken op mooie kleurige bloemen, dit als misleiding. We moeten ook uitkijken voor slangen en wat al niet meer. In de rivier zitten zoetwater krokodillen en haaien zwemmen er genoeg in deze baai! We zijn voorzichtig, erg voorzichtig.

Op het strand zien we de Noni tree en de zachte licht groene vrucht kun je eten. De smaak is sterk, zoals een blauwe schimmelkaas. De jonge bladeren werken goed ingeval van ontstekingen.

Als we terugvaren naar Drifter zien we een klein open bootje en varen er naar toe. Eve en Yan begroeten de verschillende mensen in de houten kano. Wij volgen. Een welkoms glimlach van een oudere man. De betelnoot die hier wordt gekauwd zorgt ervoor dat deze mensen rode of zwarte of geen tanden meer in hun mond hebben. Wauw, het lijkt veel op bloed. Moeten we iets overwinnen om toch gewoon te doen en niet vol afschuw de andere kant op kijken? Gelukkig is de weerzin die ik voel maar een paar seconden en stap eroverheen. Ik veroordeel mezelf daarop maar later vertelt Arnold dit ook gehad te hebben.

Een grote zeeschildpad ligt levend en wel op zijn rug in de houten kano. Goed en lekker voedsel, vertellen zij ons. In de nacht zoeken zij met grote zaklantaarns naar krabben en krokodillen die hun aanwezigheid verraden door de weerschijn van het licht in hun ogen. Overal op het kleine smalle strandje zien wij grote batterijen liggen. Toch menselijke inmenging, ook hier. Naast de batterijen groeien oesters, ze liggen voor het oprapen. Of het echt gezond is weten we niet! Bij ons afscheid roep ik, ‘’Look om Yu!’’en zij groeten en zwaaien terug!

Deze mensen zijn klein, pezig en hebben dik kroezend haar dat recht overeind staat en waar volgens mij geen kam doorheen kan komen. Schuchter en nieuwsgierig bekijken zij ons.

Deze mensen kennen geen luxe en maken vuur zoals veel voorouders voor hen deden, met stokjes en droog gras of kokosvezels. De zeilers die hier aankomen, geven lucifers of aanstekers. Hun enige luxe is wat oude plastic en rubber emmers, wat haakjes en lijn die zij ook van zeilers krijgen. Hopelijk hebben zij beschutting voor de nacht gehad want het heeft flink geregend. Wij hebben de volgende morgen een dinghy vol regenwater opgevangen. Wassen, douchen en schoonmaken, water genoeg! 

Een documentaire met de titel, ‘Steel, Germ and Weapons’ geeft aan hoe het leven op de ene plek zo kan verschillen met een andere. Daarin wordt een vraag gesteld door een man uit Papua New Guinea (PNG) aan een onderzoeker, ‘’Waarom hebben blanke mensen zoveel spullen en wij zo weinig?” De professor is daarop jaren op onderzoek gegaan om een antwoord kon vinden op deze vraag. Hij startte zijn onderzoek in PNG, waar hij al bekend was. Een interessante documentaire om te bekijken.

Yan en Eve van de Franse boot Elhaz nodigen de mensen uit op hun boot om met ze te praten. Zij maken wat makkelijker contact. Zij geven overlevingscursussen in de jungle en regenwouden en maken video’s van de vele trips. Dit doen zij samen met hun dochter van 9 jaar, zoontje van 3 en een kleine ruwharige teckel, Eiko die gek is op zwemmen. Als ze na iedere zwempartij opnieuw terug komt naar de boot weten Yan en Eve dat er geen haaien en krokodillen zitten en ook zij kunnen zwemmen… Hu, grapje! Onvermoeid gaat zij haar eigen gang, ook op het land waar geen spin haar weet te imponeren. Zij peuzelt ze op met huid en haar!

Die middag aan boord van Elhaz drinken de mensen van dit eiland voor het eerst van hun leven koffie. Zij bekijken nieuwsgierig alle dingen aan boord en vertellen veel over hun leven op het eiland. De volgende dag gaat de Franse familie met hen vissen in de rivier. Ook hier maken zij natuurlijk een film van. Een dag later varen wij lange tijd op de rivier en zien prachtige beplanting van het regenwoud. We lopen naar een waterval waar we zwemmen in het koele water. Wauw!

8 Dagen later arriveren we in Port Moresby, de hoofdstad van PNG. De Royal Papua Yacht Club is een grote Marina waar we later ontdekken dat er heel wat buitenlandse mensen op hun enigszins grote boten wonen. Hier geen cycloonseizoen. Deze stad staat bekend als onveilig. Vrije toegang buiten de beveiligde poorten naar de supermarkten even verderop is geen probleem. Als we meer willen zien kan dat het best met een taxi en met anderen. Tja, helaas beperkt dat ons.

De eerste tijd zijn we enorm druk met papieren invullen om in te klaren en de visumaanvraag voor Indonesië. Gelukkig kunnen we nog twee dagen het grote Art en Cultuur festival bezoeken. Een geweldige ervaring. Kleurrijke dansers, figuren, groepen die verspreid op het festivalterrein optreden, de gebouwde hutten en onderkomens, de plaatsen waar houtsnijwerk, keramiek en geweven materialen van de vele eilanden ons sprakeloos maken. Ook is er veel te zien van de Salomon’s en andere eilanden.

Het was heel speciaal te zien hoe in de afgelegen eilanden van PNG de mensen wonen één groot houten huis op palen, een House Tambaran, waar een hele dorpsgemeenschap onderdak heeft en leeft. Op de eerste etage aan de beide zijden leven de vrouwen, jonge meisje en kinderen, gescheiden van de mannen. Die verblijven gezamenlijk in het midden van het gebouw. De jonge mannen huisden een etage hoger in de nok van het huis. Een dergelijk huis kon wel 250 meter lang zijn. Onder en voor het huis wordt gekookt, gewerkt, geweven en veel houtwerk gesneden. De vuren in en onder de woning werkten ook tegen muskieten. Je afzonderen met je geliefde kan alleen overdag in de jungle. Getrouwde stellen met een kind op komst verwijderen zich een paar maanden in de jungle tot de baby is geboren en komen later terug waar zij weer gescheiden van elkaar leven. Het leven bestaat uit een complex systeem van geloven en rituelen.

Deze huizen, hebben prachtig houten, in reliëf gesneden snijwerk, terwijl de schilderijen die we zien vaak typisch ‘plat’ zijn, zonder perspectief. Ook de keramische potten en schalen zijn veelvoudig versierd en dat geeft de waarde aan van het ‘gebruiksvoorwerp.

Wij denken vaak al heel wat gezien te hebben in de afgelopen 10 jaar en dat is misschien ook wel zo maar deze eilanden van PNG slaan echt alles op het gebied van cultuur en art. Wij staan met open monden en kippenvel op de armen te genieten van alles. Groots, kleurrijk, maar ook soms met andere gemengde gevoelens als ik de vele hoofdtooien met prachtig paradijsvogels aanschouw, helaas allen dood! Ook de versieringen met honderden tanden van honden en de kattenvachten doen me rillen.

De verschillende lange oude kano’s van 20 á 30 meter worden opnieuw beschilderd en de volgende dag tijdens verschillende rituele handelingen door wel 20 strijders met grote bijlen, onder aanhoudend slaan op de kundu en garamuts, en gezang aan barrels geslagen. Deze kano’s worden met rituelen in gebruik genomen en ook weer met respect en rituelen ‘afgedankt’ na soms wel 30 jaren van gebruik.

De kundu is het traditionele houten slaginstrument van PNG. Van klein tot heel groot en gedecoreerd heeft het de vorm van een smalle diabolo of overmaatse zandloper, bespannen met hagedissenhuid. De ritmes zijn vaak regio gebonden en vrij complex. Er wordt veel muziek gemaakt op bamboe fluiten, ratelende noten aan de enkels en schelpen. In de hooglanden wordt gespeeld op keramische fluiten.

Het museum dat we bezoeken laat ons wederom genieten van het verleden en heden, indrukwekkend hoor.

We bezoeken ook het parlementsgebouw in de stad. Ik noem het ‘t parlementgebouw maar het parlement bestaat uit 108 leden waarvan er maar 3 van de oppositie zijn. Zegt genoeg?!?

Ik heb al weer genoeg gezegd, tot de volgende keer.

Augustus 2014

Coby