Onderstaand artikel stond 24 december j.l. in de Tilburgse editie van het Brabants Dagblad
De tekst is van Pascal Vugts
Het is ook te lezen in Inspirituìtief Webmagazine GewoonGeestig
Van Tilburg naar Tonga: een 10-jaar durend zeilavontuur
Kerst met kokosnoten
Het klinkt als een droom
die zelden werkelijkheid wordt: met een zeilboot eindeloos de wereld rondreizen.
Voor Coby en Arnold werd het realiteit. Inmiddels zeilt het Tilburgse stel al
tien jaar met hun boot ‘Drifter’ de wereld rond om aan te leggen bij tropische
eilandjes die nauwelijks op de kaart staan.
Dit jaar geen witte of
grijze kerst voor het Tilburgse koppel Coby Stinissen en Arnold Lelijveld. Verre
van dat: de feestdagen beleven zij op slippers in een decor van wuivende
palmbomen, een tropische baai en schilderachtige zonsondergangen. Net als vorig
jaar overigens, en het jaar daarvoor, en het jaar dáárvoor. Momenteel liggen ze
met hun 14-meter lange Drifter voor anker bij Vanua Levu, het één na grootste
eiland van Fiji en net iets groter dan Noord-Brabant.
Naar Fiji zeilen doe je
natuurlijk niet zomaar. “Er
zijn meer zeilers die er op uittrekken via de wereldzeeën. Sommigen maken een
rondje van een of twee jaar rond de Atlantische Oceaan, anderen gaan rond de
wereld,” vertelt Arnold. “Er zijn er ook die ergens blijven waar het bevalt.
Zoveel zeilers, zoveel zinnen. Wij doen het langzaam aan.”
Wat je langzaam aan
noemt: aankomend voorjaar is het exact tien jaar geleden dat hun trip begon. Tot
dan woonden Coby en Arnold op een woonboot in de Piushaven en namen daar het
rigoureus besluit om hun vaste stek en spullen op te geven voor een wereldreis
per zeilboot voor onbepaalde tijd. Arnold: “Verblijf
op het water heeft mij altijd een intens gevoel van vrijheid gegeven. Met de
boot door Nederland trekken, een oversteekje maken naar Engeland of gewoon thuis
zijn op onze woonboot in de Piushaven in Tilburg, ik was me altijd bewust van
dat gevoel. Het
is er nog steeds, ook nu Drifter bijna tien jaar ons vaste home is en verblijf
op het water inmiddels de gewoonste zaak van de wereld is voor ons. Waardevol
hè?”
In die tien jaar ging de
trip vanuit Nederland naar het Middellandse Zeegebied, om via westelijk Afrika
en Zuid-Amerika de Stille Oceaan aan te doen. Arnold: “We
verbleven aan de Portugese en Spaanse kusten, we wandelden op Madeira, zeilden
naar de Kaapverdische eilanden en naar Dakar in Senegal. We voeren bijna 300
kilometer de Gambiarivier op tussen de nijlpaarden en krokodillen.”
Vanuit
westelijk Afrika lonkte de overkant van de grote plas, vertelt Arnold. “Na de
oversteek van de Atlantische Oceaan vertoefden we een half jaar in Brazilië. We
maakten de mooiste dingen mee. Op Duivelseiland in Frans Guyana liepen we door
de gevangenissen waar Henry Charrière
inspiratie opdeed voor zijn boek ‘Papillon’. Kippenvel…”
Drifter
brengt ze naar toeristische spots, maar ook naar plekken waar de doorsnee
toerist geweerd wordt. Zoals de San Blas eilanden voor de Panamese kust. “ Ze
worden bewoond door de Kuna indianen,” verhaalt Arnold. “Deze hebben vroeger al
besloten erg zuinig te zijn op hun cultuur en weren daarom ook toerisme. Het was
een voorrecht deze mensen te ontmoeten en hun eilanden te bezoeken.”
De
route leidt vervolgens door het roemruchte Panama Kanaal naar de Pacific, de
grootste van de oceanen, waar Paaseiland een van de highlights vormt. Arnold:
“We kwamen bij toeval in een Polynesisch cultureel festival terecht. Dit was met
name bijzonder omdat hier de cultuur en de dansen nooit beïnvloed zijn geweest
door de missionarissen.” Minstens zo bijzonder was het minuscule eiland
Pitcairn, bekend van de muiterij op de Bounty. “De muiters streken hier in de
achttiende eeuw neer samen met een paar mannen en vrouwen van Tahiti en
stichtten hun eigen gemeenschap. Hun nazaten leven nog op het eiland en wij
waren met hen.” Ter info, er wonen op Pitcairn Island net iets meer dan 60
mensen.
Hoewel klinkend als een
sprookje vol vrijheid en fantastische oorden zit er ook een keerzijde aan de
medaille: de boot vergt continue onderhoud én je moet elkaars aanwezigheid goed
kunnen uitstaan. Dat is niet altijd even makkelijk. “Het
voortdurend op elkaars lip zitten zonder elkander van de boot af te vechten
vereist inderdaad wel een goede relatie naast de nodige tolerantie en
communicatie,” aldus Arnold. “In
een 'normaal' leven heb je je werk, hobby's, vrienden, familie...genoeg
afleiding,” vult Coby aan. “Wij kunnen niet om elkaar heen en dat vraagt soms
wat aanpassingen. Wij hebben de afspraak om tijdens het zeilen geen woorden te
hebben omdat je dan erg van elkaar afhankelijk bent en juist dan een goede
verstandhouding moet hebben. Als we later achter ons anker liggen zijn we de
ongemakken alweer vergeten. Maar weinig ruimte? Man, we hebben de space of the whole world around
us!”
Hoewel je geen
lottowinnaar hoeft te zijn heeft een trip als deze uiteraard wel een
kostenplaatje. “We
vertrokken met een paar jaar zonder inkomsten voor de boeg,” zegt Coby. “We
hebben alles verkocht en van dat geld zouden we die tijd kunnen overbruggen. Wij
hadden een prognose met de natte vinger omhoog gemaakt van zo'n €15.000 per jaar
met daarin ook het onderhoud aan de boot. Low budget dus, maar meestal is het
leven zoals hier op Fiji wat goedkoper. Je hoort ons niet klagen: we leven van
een pensioentje en AOW sinds Arnold 65 is. Wij hebben geen vaste lasten maar de
boot en verzekeringen leveren aardige kostenposten op. In feite hebben we steeds
minder nodig in plaats van steeds meer. Geen last van impuls aankopen of
onnodige zaken, zoals trends, mode of andere hebbedingen!”
Waar een normaal mens na
twee weken Frankrijk al moet wennen om weer terug thuis te zijn, zal dat
helemaal gelden voor Coby en Arnold. Hoe denken ze over een eventuele terugkeer?
“Terug
komen?” vraagt Coby. “Arnold ziet zijn toekomst wel weer in Nederland, waar en
hoe weet hij nog niet. Voor mij? Ik weet het echt niet. Passen wij nog wel in
dat leven? We zijn pas halfweg de wereld en moeten nog wat mijltjes doen, liefst
heel langzaam. In een huis wonen met al die vastigheid en 'denkbare zekerheden'
staat ons nog niet aan. Ook de kou en winterperiode missen we niet echt. Maar
misschien het allerbelangrijkste is de rust in jezelf en onze leefomgeving die
we onherroepelijk zouden kwijtraken in dat jachtige leventje in Holland, met
zoveel verplichtingen en waar zoveel zaken zo belangrijk lijken te zijn. Nee,
geen vastigheid, nog even niet.”
Benieuwd naar de
avonturen van de Drifter? Kijk op onzedrifter.blogspot.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten