Ha, we varen weer, ook al is dat maar 31 mijl van
Cousteau naar Fawn-Harbor. Drifter heeft weer een verandering ondergaan en is
opgewaardeerd van huisboot naar zeiljacht. Alle losse spullen staan weer vast
en de rest van gebruiksartikelen zijn opnieuw gestouwd en hebben elders een
veilig plekje gevonden. Zo, opgeruimd staat netjes.
Gisteren zijn eindelijk de nieuwe zonnepanelen vanuit
Australië aangekomen! De firma bleef moeilijk doen over verzending naar Fiji en
al met al hebben we er een maand langer op moeten wachten. We kunnen deze
uitbreiding aan capaciteit niet missen want de oude, gekocht in Portugal zo’n 8
jaar geleden laden niet meer genoeg op. Daarnaast heeft Ad, een goede vriend
ons een 3 gigabyte externe harddisk opgestuurd met films die we graag zouden
willen zien en daar moet je toch genoeg stroom voor genereren. Wat een heerlijke
extra luxe! 
Arnold
heeft van plywood en fiberglas een vaste kap gemaakt, een soort etage bovenop
de al hoge kuip van Drifter. Via dat nieuwe dak met opstaande rand vloeit
regenwater rechtstreeks via twee tubes de tank in, mits het regent natuurlijk.
Arnold heeft met het bouwen van de hardtop veel hulp gehad
van José en Jeff van het jacht Stravaig. José is Nederlandse en Jeff Engels,
twee leuke mensen en beiden heel handig in fiberglas verwerken. Zij hebben al
eerder twee jachten van plywood en fiberglas gebouwd en dagelijks lijken ze
bezig te zijn met het vernieuwen van zwakke delen op hun trimaran. José heb ik
later geholpen met het maken van een hoes over hun dinghy, een weekje werk op
mijn zeilmachine ‘Big Bertha’! Zo
wisselen we kennis en knowhow uit en hou je de buidel gesloten. Prima toch? Met
José kan ik het meteen goed vinden, een goede vriendin waar ik fijne gesprekken
mee kan voeren. Nederlands beppen is zó ontspannend. 
Het komende Cycloonseizoen gaat Arnold een
watermaker bouwen zodat we ook nog van zout zeewater, drinkwater kunnen maken. Een
van de oude watertanks worden dan dieseltank. Allemaal voor ons belangrijke
verbeteringen op Drifter die het leven aan boord aangenamer maken. Drinkwater
is tenslotte een van de allerbelangrijkste elementen aan boord van een jacht. Kunnen
we wat vaker onder een ‘zoete’ douche!
In Viani Bay liggen teveel zeilboten naar onze zin
en als we ze continu op de marifoon horen om weer samen iets te ondernemen
hebben we er al snel genoeg van en vertrekken naar Taveuni, weer een ander
groot eiland. Daar varen we tussen de riffen door naar een ankerplek om vandaar
uit boodschappen te doen in een grote supermarkt verderop. Op straat in kleine
stalletjes worden verse groenten en fruit verkocht.
Banaba ligt dicht bij de evenaar en daar is het
altijd warm. Op Fiji tijdens het winterseizoen liggen de temperaturen veel
lager en een aantal van hen stierven van de kou. 
Zij spreken een eigen taal ook al wordt dat niet
onderwezen op de scholen. De kinderen worden opgevoed met drie talen, Engels, Fijian
en Banabaans. Vanuit Eritabeta ( Elizabeth Cove) lopen we via de zand hoofdweg
naar Nuku waar we ons melden op de police post. Op dat moment is er een rechtszaak
bezig in het naastgelegen lokaal over de verdeling van een stuk land. De
lokalen zijn open dus alles is te volgen. Veel mensen staan buiten op het
vonnis te wachten, want eigendom van een stukje land is een van de
belangrijkste waarden op Fiji. Voor de grote witte kerk op de heuvel ontmoeten
we Elizabeth, een diacones. Zij vindt mijn naam mooi en vindt dan ook dat
haar zus die in verwachting is voor Jacoba moet kiezen als naam voor haar baby.
De mensen in de dorpjes wonen in simpele huisjes, vaak van niets anders dan hutjes
van golfplaten. Gisteren bij aankomst werden we door de plaatselijke jeugd
uitbundig begroet. Voordat we de dinghy in het water hadden en we zo ver waren
om aan land te gaan, waren een aantal van hen verkleumd en stonden tot hun
middel in het water bibberend op ons te wachten. Grappig
om te zien dat overal varkentjes met een poot vast gebonden lopen langs het
strand.
Daar is voor een korte
vakantie Pauline bij haar grootouders en haar baby is pas vernoemd naar Stephen,
een zeiler die we kennen en hier samen met Selena vorig jaar geankerd heeft. We
mailen hem later daarover. Pauline stuurt haar neefje de palmboom in voor verse
kokosnoten, deze palmbomen zijn zover wij kunnen schatten ongeveer 15 meter
hoog. Hij klimt als een aap omhoog en met zijn voeten schopt hij de groene
kokosnoten uit de palm. Deze zijn goed voor het vocht. Ook
krijgen we een grote tros bananen mee en de volgende dag heb ik een
amandel-bananencake voor ze gebakken. Pauline is bezig om matten te vlechten
die zij gebruikt als bed en/of afscheiding voor het slaapgedeelte omdat deze
hut alleen bestaat uit palen en palmdak. Voordat zij als consumptie dienen hebben deze varkens een gigantisch
mooi uitzicht op de riffen en blauwe water van het eiland. Toeristen betalen
hier erg veel voor! Zij verwelkomen ons kwispelend met hun lange gekrulde
staartjes, het lijken wel honden. De loslopende honden kruipen schuw weg voor
ons! Zes jongens gaan met ons mee aan boord en kijken hun ogen uit hoe wij
zeilers leven. De volgende dag komen drie anderen ons kokosnoten en papaja
brengen. Zij eten bij ons tortilla’s en smakken luidruchtig om aan te geven dat
het ze smaakt. Ik weet niet of dat ook geldt als zij de limonade luidruchtig
opslurpen. Wij geven vislijn en vishaken aan ze. De electriciteit in Eritabeta,
(Elizabeth cove) is voor de zoveelste keer weer eens uitgevallen en na half
zeven is alles donker. We ankeren om de hoek bij Motawa, (Albert Cove). Een
prachtige baai met witte strandjes. 
Ik weet dat velen van jullie vinden dat wij heel
eenvoudig wonen op Drifter. Als je dit afzet met wat we hier zien hoe simpel de
mensen hier leven, hebben wij het wel héél comfortabel! In de avond heerst rust
en we horen de golven op het rif achter ons zachtjes borrelen.
Toch een beetje paradijs…….
Juli 2013
Arnold en Coby
