Traditionele Hindoe bruiloft in Savusavu, Fiji

Wij zijn uitgenodigd met acht zeilvrienden bij een Vivãha, een traditioneel Indisch Hindoehuwelijk. Deze uitnodiging is wel heel speciaal omdat we er drie dagen zullen zijn. Drie dagen van verschillende religieuze riten met uitgebreide ceremoniën en feesten. Hindoes hechten doorgaans veel waarde aan gebruiken en tradities van het huwelijk. De officiële ceremonie van het huwelijk wordt deels voltrokken in het Sanskriet, de heilige taal van het Hindoeïsme. Door de rituelen worden bruid en bruidegom geholpen om tot een tweede nieuwe levensfase te komen. Er worden geen ringen uitgewisseld maar binnen de rituelen wordt een lint om het middel van de bruidgom verbonden met de bruid. Ook een soort maalsteen met een vijzel worden door lint verbonden met elkaar als symbool voor onafscheidelijkheid, het een is niets zonder het ander. Uiteindelijk sluit de bruidegom de ceremonie af door een gouden ketting om de hals van de bruid te leggen, de verbondenheid is ook daarmee bezegeld.

Een week voor de bruiloft gaan we met de vader van de bruid naar een andere stad om onze kleding voor de huwelijksdag te kopen.   De mannen krijgen van de vader een gekleurd overhemd met dezelfde motieven omdat we ‘speciale’ gasten zijn. Van ons vrouwen wordt verondersteld dat we in sari’s komen. Alle mannen komen in overhemd en we zien niemand in een net pak of stropdas. Ik ben tot fotografe gebombardeerd omdat officiële trouwfoto’s doorgaans  niet gemaakt worden.  De anderen van ons gezelschap bieden de nodige hulp bij de voorbereidingen zoals de vele gerechten die vooraf gemaakt worden voor zo’n 150 gasten per dag en de laatste dag voor 400 gasten.

Ik kies er niet voor om een sari te dragen.  De reden is tweeërlei, ten eerste omdat ik sari’s alleen prachtig vindt staan bij Indische vrouwen en deze niet vind passen bij ons Europese vrouwen, en ten tweede omdat ik met een sari aan me niet overal tussen de honderden gasten kan wringen wat soms echt nodig blijkt te zijn om foto’s te kunnen maken Ik kies voor een compromis, een Indische jurk met lange broek.  

Aan de sari’s  en de vele sieraden wordt de rijkdom afgemeten. Kasten (sociale bevolkingslagen) zijn ook hier en niet alleen in India erg belangrijk.  Degene die het zich kunnen veroorloven hebben wel 100 sari’s, van gewone tot buitengewoon dure, vaak meer dan 1000 Fiji-dollar (± € 0,45) waard, nog afgezien van de vele dure sieraden. De bruid, Pooja draagt  twee sari’s op haar laatste en belangrijke huwelijksdag zo’n 1500 dollar of meer per stuk. De sieraden, gekregen van haar ouders, lopen op tot 10.000 dollar, een gemiddeld jaarloon. De vader werkt als schilder bij een bouwbedrijf en moeder werkt naast het huishouden als werkster bij anderen. De salarissen zijn erg laag dus velen steken zich in de schulden voor zo’n bruiloft.  Toch kiezen de meesten nog  voor de traditionele huwelijksfeesten.

Dit is een gearrangeerd huwelijk en dat komt nog vrij vaak voor. In dit geval werd de bruid, Pooja gekozen door de ouders van de bruidgom, Ronil. De cadeaus werden gegeven en aanvaard en dus kan op korte termijn een huwelijk gesloten worden. De bruid kan nog wel tot zelfs op de laatste dag van gedachte wisselen maar doorgaans wordt dit niet gedaan.

De bruid verhuist na het huwelijksfeest naar het huis van haar schoonouders om daar te gaan wonen met al de andere familieleden die er al inwonen. Het jong paar betrekt een kamer in dat huis totdat zij op zichzelf kunnen gaan wonen. De zoon kan een ander huis bouwen op het bestaande perceel.

De hele week voor de bruiloft worden de rituelen besproken en geoefend maar bruid en bruidegom doen dat niet samen. Families helpen mee met de etensvoorbereidingen. 

De eigenlijke bruiloft is in het huis van de bruid en wordt in vier of vijf fases verdeeld, op de 3^e huwelijksdag zelf:

-Aankomst van de barãt, Ronil(de bruidegom)  

-De bruid alleen in de mãnro, (tent van slingers en bloemen voor de huwelijksvoltrekking)

-de bruidegom alleen in de mãnro

-bruid en bruidegom beiden in de mãnro voor de huwelijkssluiting.  

-afscheid van bruid en bruidegom.

Daarvoor worden vuuroffers voor de God Ganesha verricht en de bruidegom wordt door de getrouwde vrouwen van de familie vereerd en verwelkomt. Gepaard gaande met alle langdurige rituelen, waaronder vele vruchtbaarheidsceremonies, speciaal voor de bruid.  De huwelijkssluiting zelf duurt uren en intussen zitten alle gasten geduldig op de grond of gaan in groepjes eten. Alleen vegetarisch eten wordt geserveerd. Geen tafels en stoelen maar twee tegenover opgestelde lange zit- en eetbalken waarover papier is gespannen als in een refter. We worden de eerste dag bediend door verschillende vrouwen en de andere dagen door mannen en jongens. Zij lopen rond en scheppen het eten uit grote pannen of plastic bakken. Er wordt water uit een grote ketel geschonken in kleine bakjes. Geen alcohol of andere dranken! Ook komt men met water rond om de handen te wassen. We eten met onze vingers zoals iedereen. Kneden met de rechterhand de rijst tot een balletje. Probeer maar eens een bordje rijst met saus te eten alleen met je vingers! Het wordt al snel een knoeiboel met gele vingers door het geelpoeder (kumara), gebruikt in al het eten. Wel gezellig met elkaar en er wordt veel gelachen. Vooral om ons! Er wordt van je verwacht meteen plaats te maken voor anderen. Wij blijven iets langer zitten omdat we eindelijk  een zitplaats hebben ook al is dat een smalle balk.  

Overal hangen kale tl-lampen en goede belichting voor foto’s is ver te zoeken. Daarnaast branden er verschillende vuurtjes die veel rook verspreiden tijdens de vele rituelen en ceremonieën. Zo ook een wat groter vuur voor het warm maken van de met geitenleer bespannen trommels om het leer soepel te maken. Daardoor verspreid er nog meer rook!  Ik zou veel liever wat ongebonden foto’s hebben gemaakt maar dat is bijna onmogelijk. Het worden al snel staatsiefoto’s!

De dagen nadien heb ik veel werk aan de vele foto’s om er iets moois van te maken en samen met Arnold die de muziek weet toe te voegen flansen we  met de opgenomen filmpjes een slideshow in elkaar. De familie krijgt van ons verschillende  gekopieerde dvd’s, een fotoboekje met ontwikkelde foto’s en een grotere familiefoto in lijst. De zondag erop worden we weer uitgenodigd maar dan als een officieel afscheid. Er komen steeds meer familieleden naar de foto’s kijken en weer hebben we een diner, nu met lepel en vork. 

Vader Arvind zien we daags daarna in de jachtclub waar hij ons steeds opnieuw probeert uit te nodigen. Hij is erg trots op het feit dat hij ons zeilers goed kent en wil dit bevestigd zien,  vandaar de vele uitnodigingen. We houden het af,  zonder daarmee onbeleefd te zijn. Vier dagen bruiloft en een extra zondag waren echt voldoende!

Andere familieleden nodigen ons ook uit om hen te komen bezoeken. We laten het maar in het midden bij het zeggen erg vereerd te zijn… (ramram) Dank U.

 

Mei 2013

Coby

                                                       

Begrafenis in Savusavu

The Copra Shed Marina

Ik was aanwezig bij een begrafenis van een vrouw, 53 jaar en moeder van 8 kinderen. Simon, haar man een vriendelijke, enigszins bescheiden man, werkt als bewaker in de Marina en helpt de mensen waar nodig. Voor Kerstmis wisten we dat zijn vrouw regelmatig opgenomen moest worden in het ziekenhuis i.v.m. borstkanker. Hij is erg gelovig en is naast zijn werk als bewaker ook voorbidder bij bepaalde gelegenheden en kerkdiensten. Hij bleef geloof en vertrouwen hebben in het herstel van zijn vrouw Maria. Met kerstmis hebben we een mand met lekkere dingen aangeboden, met 8 kinderen was dat erg welkom. Hij was hier erg verguld over en bedankte ons vele malen. Helaas is zijn vrouw pas gestorven en ik ben samen met twee lokale vrouwen naar de begrafenis gegaan. Om 9 uur begon de ceremonie in het huis van Simon. Ik als enige blanke zat uren op de vloer tussen de familieleden en vriendinnen. Alleen maar vrouwen. De kleine huiskamer was behangen met witte kleden. Er was een kleine bank waarop verschillende foto’s van Maria, de overledene.

De vloer die belegd was met verschillende

gevlochten matten van gedroogde (pandana) palmboom bladeren. Ik moest me naar gelang de belangrijkheid aan iedereen voorstellen maar mocht niet lopen. Ik mocht me alleen voortbewegen op mijn knieën. Door een aantal wenende vrouwen werd ik omhelsd wat de knielgang alleen maar moeilijker maakte. Gelukkig ken ik inmiddels wat Fijian woorden en dat werd erg gewaardeerd. De kleine kamer vulde zich met meer vrouwen die iedereen omhelsden, ook mij. En er werd opnieuw hevig gehuild, soms zelfs geschreeuwd! Intussen werden opgerolde matten naar binnen gerold die meteen via een gangetje naar achteren werden afgevoerd. Deze matten zijn voor de overledene en de familie, hoe meer hoe liever heb ik begrepen. Status is erg belangrijk en wordt afgewogen aan de hoeveelheid matten. Maar waar waren de mannen?

Na drie uur van wenen en zingen hoorden we buiten trommels en kwam de stoet met mannen aan met de kist. Zij kwamen van de kerk waar een dienst had plaats gevonden. De kist werd door de zonen en voorbidders binnen gedragen waaronder ook Simon. In het dorp was hij een belangrijk man en dat veranderde hem van bescheiden man zoals wij hem kenden in een trotse waardige persoon en familievader. Door de in wit geklede voorbidders werd een dienst gehouden bij de eenvoudige kist. Vrouwen gooiden zich letterlijk op de kist en begonnen er op te slaan. Hoe harder er gehuild, geschreeuwd en verdriet getoond wordt hoe beter. De vijf dochters werden met zachte hand naar buiten gebracht. Ik werd mee getrokken in het verdriet van de kinderen en de hele situatie er omheen. Er klonk een waarderend gemompel om me heen.

Om 12 uur was de mis en daarna gingen we te voet naar de begraafplaats wat niet gemakkelijk was omdat de hevige regenval van dagen ervoor de zandweg er naar toe had omgevormd tot een modderpad met diepe waterplassen. De vrachtwagen met de kist en alle voorbidders erin kwam vast te zitten en moest later via de verharde weg van het vliegveld vervoerd worden. De mensen moesten door de dikke modder banjeren, een rivier te voet over steken en door een stuk moeras lopen om er te komen! Niemand zag er meer echt schoon uit. De ruimte waar de kist in zou gaan was enorm. Daar werden eerst vele gevlochten matten ingeschoven en de kist er tussenin.  

Intussen stond iedereen in de modder eromheen en werd er weer een dienst gehouden. Wederom veel verdriet en geschreeuw. Tien flinke mannen met schoppen stonden klaar om het grote modderige gat te dichten. Erg zwaar en vies werk. Daarover een berg van stenen. Vier staken in de grond met bamboe dwarsliggers die werden bekleed met paarse en witte slingers. Daarlangs een gedrapeerd paars gordijn.

De terugweg moesten we weer door de modder, door het moeras en de rivier oversteken. Ik ben niet meer naar het dorp terug gegaan voor een diner, te moe en ik voelde me te vies. Om 4 uur was ik terug in de Marina, de hele dag zonder eten en drinken, wel een ervaring rijker, die ik niet had willen missen.

April 2013

Coby

Palmbladeren worden gesneden....

gekookt, opgerold en gedroogd....

waarna de matten ervan worden gevlochten.