Van Drifter naar Zundert en terug naar Zuidoost Azië.

De tijd is snel gegaan met alle veranderingen die dat met zich mee heeft gebracht. Het begin van dit blog is in de loop van 2016 al geschreven maar door omstandigheden nog niet geplaatst. Ik vind dat het er alsnog op hoort te staan!

We hebben besloten om Drifter te verkopen. Na 13 jaar gaat het er toch van komen. Om drifter naar Nederland te varen is geen optie want dat zou inhouden dat Arnold enkele jaren alleen zou moeten varen omdat ik het heel moeilijk vind om nog grote afstanden te zeilen. Ook de nachten doorvaren beangstigd me steeds meer. Drifter in Nederland verkopen is niet direct aantrekkelijk omdat er duizenden zeilboten te koop liggen en de marina's veel te duur zijn voor zo'n grote zeilboot als Drifter. Arnold vindt het onderhoud ook steeds zwaarder worden nu hij inmiddels 70 is. Dus Drifter staat bij een makelaar online te koop.

Abrupt afscheid nemen van Drifter bleek niet makkelijk en zolang Drifter niet verkocht is, reizen we op en neer. Toch nog vakantie en natuurlijk ook om Drifter te onderhouden. Dat zal inhouden dat we zolang het kan in de wintertijd naar Zuidoost Azië vliegen om de kou te ontvluchten en ‘s-zomers in Nederland zijn.

Arnold is eind november 2016 weer naar Maleisië gevlogen en in december naar Satun in Thailand gevaren. Daar is Drifter uit het water gehaald en is het onderwaterschip weer helemaal behandeld en in de antifauling gezet. Ook de hull heeft weer eens een nieuwe lik verf gekregen. De ankerlier is gereviseerd en andere klussen die op de kant gedaan moesten worden zijn geklaard. Drifter kan weer in perfecte staat het nieuwe jaar in.

Vanaf februari ben ik weer aan boord van Drifter. Ja, van een koude winterperiode in Nederland naar 33 graden in Maleisië! Maar wel bij mijn maatje. Arnold heeft altijd te klussen aan Drifter en ik ben meteen aan het werk gegaan om Drifter uit te ruimen en ontdoen van allerlei zaken die er niet op thuis horen. Eerder raadde ons iemand aan dat het beter was om de boot voor verkoop een neutraal imago te geven met zo weinig mogelijk persoonlijke zaken aan boord. In het Engels heet dat zo mooi 'clutter'. De waterlijn is meteen weer 10 cm gestegen.

In Pankor bezoeken we andere zeilers, altijd een fijn weerzien met vrienden.

Arnold en ik varen naar het eiland Langkawi, dat we inmiddels als onze broekzak kennen. Voor mij de eerste twee dagen onderweg. Niet zonder slag of stoot. Om 23.30uur hoor ik kabaal op het dek en blijkt de besturing defect. Drifter is nagenoeg stuurloos. Gelukkig heeft Arnold inmiddels de noodhelmstok op het achterdek geïnstalleerd en kan er handmatig gestuurd worden. Een zware maar niet onmogelijke taak. Het is een zwarte nacht met regen en onweer. Later trekt het onweer weg maar krijgen we meer wind en dat op kop. Met wat hogere golven maakt het er Drifter niet gemakkelijker op te sturen. Arnold staat op het achterdek en ik probeer hem vanuit de cockpit de koers aan te geven. De afstand om dit vanaf het achterdek op de apparatuur in de cockpit af te lezen is net te ver, dus niet te zien. Koffie en soep worden gewaardeerd. Een nare ervaring ook omdat we omringd zijn door tientallen vissersboten die alle kanten opvaren. Gelukkig gaat alles goed en in de morgen om 9.00uur kunnen we veilig ankeren. Samen kwamen we er wel uit, maar de hele volgende dag hebben we bij moeten komen van dit wel onvoorziene avontuur. Wat een beetje adrenaline niet kan doen, nietwaar!

De schade is ontstaan doordat twee bouten af zijn gebroken in de bevestiging van het stuurmechanisme. Na meer dan dertig jaar is er kennelijk metaalmoeheid opgetreden. Op zich eenvoudig te herstellen maar nu toch alles open ligt is het ook beter om meteen het oude ijzerwerk van de stuurkolom te vervangen door roestvrijstaal. Och, alles vervangen is het best. Drifter wordt er alleen maar beter van. Dat we in Maleisië zijn is wel duidelijk want de klus is niet meteen geklaard. Altijd improviseren en drie keer terug naar het bedrijf waar opnieuw gelast moet worden.

Wij hebben besloten om van 19 tot 23 april aan een festival in Sabang deel te nemen en daarvoor zeilen we vanaf Maleisië naar Noord-Sumatra in Indonesië.

Onderweg is het een komen en gaan van grote oceaanstomers, er zijn erbij van 300 mtr lang en 60 mtr breed. Het record is een moment dat we 15 van deze jongens tellen op onze AIS. Tel daarbij de vissersboten, die dit systeem vaak niet hebben, dan kun je concluderen dat het filevaren is. Wij als (notendopje) daartussen. Maar we merken wel regelmatig dat die grote jongens volgens internationale regels op zee voor ons uitwijken!

Twee nachten en drie dagen doen we erover om in Sabang te komen. Het is het meest noordelijke eiland van Indonesië, bij de noordpunt van Sumatra. Tijdens de Nederlandse koloniale tijd was dit een belangrijke aan- en afvoerhaven. Veel hiervan is nog te zien in het plaatselijk museum. Na een paar dagen liggen we er met 17 zeilschepen en een motorjacht die allemaal komen voor het festival.

We voelen ons welkom en worden vaak aangesproken door de lokale mensen en vooral vragen waar we vandaan komen. De organisatie doet werkelijk alles om het ons naar de zin te maken en het eiland te promoten voor het toerisme. En wat we ervaren is zeker geen vijandelijk gedrag naar ons toe vanwege de geschiedenis die Nederland heeft met Sumatra. Belanda, Belanda, good!

Dagelijks komen de deelnemers van het festival bijeen om te ontbijten, lunchen en dineren. Met busjes die een escorte krijgen van politiejeeps

worden we vervoerd naar de officiële ontvangsten en

bezienswaardigheden op het eiland. Optredens van dansgroepen tijdens een groots festival, veel muziek en bezienswaardigheden, heel goed georganiseerd. Niet alleen voor ons maar gelukkig ook toegankelijk ook voor de lokale bevolking.

Bij de dagelijkse uitjes leren we andere zeilers kennen waaronder Marijke en Hilbrand, Nederlanders uit New Zealand. Zij hebben hun dochter, schoonzoon en 2 kleine kinderen te logeren en met z’n allen bivakkeren ze op hun zeilboot. Petje af!

Onderweg naar een waterval zien we de grote cacaobonen voor de chocolade maar ook vele vleermuizen die met tientallen in de bomen hangen. Dit zijn fruiteters.

Een veerpont brengt ons de laatste dag naar Atjeh op Sumatra, de stad en het gebied die zo zwaar getroffen zijn door de tsunami op 2^e kerstdag in 2004. We bezoeken daar o.a. het Tsunami-museum, een prachtig modern ontworpen gebouw. Indrukwekkend is ook het grote schip dat we bezoeken dat nu is omgebouwd tot museumschip. Het werd door de tsunami 6 km het land in gesleept naar deze plaats waar het terechtgekomen is.

Dan wederom de drukke oversteek terug naar Maleisië omdat ik weer terug naar Nederland vlieg.

Arnold vaart door via Singapore naar oost Maleisië. Hij zeilt regelmatig op met Mike en Jules op ‘Sirius l’, dus niet helemaal alleen als hij op 4 juni 70 jaar wordt! Onderweg brengt hij o.a. 4 weken door op Anambas, een kleine Indonesische archipel van zo’n 250 eilanden en eilandjes. Prachtig! Hij bezoekt ook nog het jaarlijkse ‘Rainforest World Music Festival’ bij Kuching en prepareert daarna Drifter voor enkele maanden van rust in de marina in Kuching.

Ik ben inmiddels druk met het naaien van kostuums en aanverwante zaken voor de Bloemencorso in Zundert.

Tot zover dit blog van 2017.

Augustus 2017

Coby

De nieuwe marina in Sabang....

wordt ook met dansen ingewijd.

Samen druk met een selfie

De prachtige baai van Sabang

Het dagelijkse leven gaat door

Een bezoek aan een school is altijd leuk.

Cacoabonen

Vleermuizen

Veel traditionele muziek en dans

Sport en spel tot algemeen vermaak...

Wie roeit het hardst?

Ontvangst bij het Tsunami-museum

Ontvangst bij het Tsunami-museum

Lokale vissersbootjes

En tot slot.....