Het
einde van het regenseizoen is daar dus tijd om te vertrekken. Ik heb
niet het gevoel er al aan toe te zijn maar aangezien onze visa
aflopen zullen we wel moeten. Ik heb het gevoel zoveel nog niet
gezien te hebben van Serawak en Saba is er al helemaal niet van
gekomen. We zullen de nieuwe ankerketting in Singapore moeten kopen.
 |
| Van Harte Welkom |
|
Serawak,
een provincie in een verdeeld Maleisië. Land van grote schoonheid
maar ook deprimerende lelijkheid door de kilometers, kilometers
oliepalm plantages, een industrie gerund door voornamelijk Chinezen
en een grote bron van inkomsten, maar voor wie? Afschuwelijke
eentonige monocultuur benauwend en zelfs sinister, km na km.
Eindeloos groen landschap maar het laat geen werkelijke fauna en
flora zien. De prachtige neushoornvogel (hornbill), de mascotte en
het symbool van Serawak, hebben we maar een keer kunnen spotten. In
afgebakende nature reserve parken worden dieren zoals o.a.
Orang-oetan nog opgevangen en verzorgd maar voor hoelang? Het geld
dat de toeristen binnen brengen beschermd ze nog in zekere zin. De
kap van de jungle ten behoeve van de oliepalmindustrie gaat gestaag
en in hard tempo door. Het stemt me zo verdrietig! We zien het overal
om ons heen gebeuren terwijl we met een auto door Serawak rijden.
Zoveel vernietiging van de bestaande natuur. Een artikel onlangs in
het NRC; "-Door ontbossing worden orang-oetans naar de randen
van de bossen gedwongen en komen ze vanzelf in de buurt van mensen."-
Moeten
we de vele producten boycotten waarin palmolie verwerkt zit? Pas op,
je hebt er een dagtaak aan. Ik heb wel een opmerking gestuurd n.a.v.
een kookrecept in het NRC, waarin volgens mij onnodig palmolie werd
aanbevolen.
 |
| Longhouse, waarin een hele dorpsgemeenschap samenwoont. |
Maar
zoals gezegd, Serawak is ook een land van grote schoonheid. We
bezoeken bezienswaardigheden als longhouses, parken en markten. Lopen
in de jungle en bezoeken het terrein waar ieder jaar een groot
worldmusicfestival wordt gehouden en zien daar een optreden van
lokale dansgroepen.
Het
Chinees Nieuwjaar viel samen met onze trip en dat betekende dat bijna
alles 4 dagen gesloten was. Ook kregen we bericht van Francien en Ad,
vrienden die ons vertelden dat hun zoon Levi overleden was. Dat
drukte de stemming, ook omdat we niet bij ze konden zijn.
We
maken ons klaar om naar het zuiden van West-Maleisië te varen door
Singapore waters. Ik maak nog even de groetvlag van Singapore om
onder de zaling te hijsen.
We
hebben 4 dagen in rustig weer kunnen zeilen en bij het naderen van
Singapore werd het steeds drukker met de uit de kluiten gewassen
oceaanstomers, sommige wel 385 meter lang!
 |
| Beeld van het AIS systeem |
Op een foto van het AIS-beeld ( Automatic Identification System) kun je zien
hoeveel schepen er voor anker liggen waar wij doorheen moeten
navigeren. De rode lijn is onze vaarroute.
Singapore
aandoen met de boot is niet te doen i.v.m. de noodzaak om een agent
in te schakelen. Veel te duur, zeker als het maar om een korte
periode gaat.
We
liggen met Drifter in de rivier aan Maleise kant in een bewaakte
luxueuze marina, omringd door torenflats. Overal wordt gebouwd, hoge
torenflats waarin heel wat appartementen leeg staan. Een booming en
luxe deel van Maleisië. Het leger van Singapore oefent aan de
overkant van deze rivier. Patrouille boten varen op en af. Bijna
iedere dag is het schieten, soms met behoorlijk zware bommen, met
rookzuilen. Het knalt behoorlijk tussen de torenflats. De grote ramen
rammelen in hun sponningen. Hoe mooi het appartement ook is, hier zou
je geen minuut willen wonen.
We
nemen de bus naar Singapore om op zoek te gaan naar de ankerketting
die in Maleisië niet te krijgen is. Arnold heeft wat adressen en
offertes. Het kost ons 5 uur met verschillende bussen en treinen om
de afstand van hemelsbreed een paar kilometer naar het eerste adres
te overbruggen! Niet alleen het overstappen van bus naar bus maar
ook bij de immigratie en douane aan beide zijden staan honderden
mensen te wachten. Het systeem werkt niet zo efficiënt en het lijkt
haast op een manier van ontmoedigen om op deze manier te reizen.
 |
| Singapore, Gardens by the Bay |
Al
eerder in de flessenpost van 2014 schreef ik;
Dat
Singapore bruisend, kosmopolitisch, multicultureel en een intrigerend
mengsel van oud en nieuw is. Dit land is zo goed georganiseerd dat
zelfs de tijd van oversteken bij een zebrapad aangegeven staat en
vergezeld gaat met geluid van stappen, op het laatst versnellend!
Niemand onderscheid zich en we missen de gezelligheid op straat. Is
dat wat men bedoeld met 'nieuw'? Vanaf de 50er jaren worden er in de
buitengebieden ontelbare torenflats gebouwd en vanuit overheidswegen
werd en wordt er vooral gestimuleerd om daar te gaan wonen. Veel
groen, mogelijkheden voor sport, speeltuinen, parken, wandelpaden en
overdag geen mens te zien! Waar zijn toch al die mensen, moeders met
kinderen, kletsende buurvrouwen en ouderen met hun dambordje, de
leugenbankjes zoals wij er honderden in Nederland hebben? De
Singaporese bevolking lijkt altijd onderweg en iedereen, werkelijk
iedereen 'communiceert?' via mobile phone, tabletten en laptops. In
de metro praat niemand, allen druk in hun eigen wereld via het
display. Nergens schreeuwende reclames en geen lawaai of zelfs
geluiden. We hebben gelezen dat de regering, die autocratisch wordt
genoemd behoorlijk indoctrineert met ontelbare ‘’opvoedkundige’’
boodschappen. Iedereen behoort te werken. Ledigheid is des duivels
oorkussen! Is er in dit land geen armoede, geen daklozen? Nergens
een stukje papier, kauwgum, graffiti en de bussen zijn nieuw en
brandschoon. Er hangen overal camera’s! Big Brother is...? Geen
excessen, geen andersdenkenden? Niemand springt eruit, één schone
grijze massa. Alleen maar torenflats met stukjes groen?
Nee,
gelukkig zijn Chinatown en de Indische buurt een beetje anders,
kleurig, rommeliger, schreeuwend maar vooral toeristisch. En hier
overal food-courts en kleine restaurantjes.
Wij
vinden uiteindelijk een goede zaak voor scheepswaren en slagen voor
120meter ankerketting. Nu nog proberen deze in Maleisië te krijgen.
Een taxi blijkt de enige praktische mogelijkheid. Arnold, voorzien
van alle paperwerk speelt het eerlijk en prompt wordt hem door de
Maleise douanebeambten gezegd voor de ketting invoerrechten te moeten
betalen, 21 Euro per kg. De ketting weegt 270 kg! Een veelvoud dus
van wat te ketting waard is. 'Maar oké, er valt misschien nog over
te praten.' Uiteindelijk weet de taxichauffeur na lang onderhandelen
het bedrag terug te brengen naar 55 Euro, een willekeurig bedrag. Dat
verdwijnt natuurlijk in de broekzak. Kijken wij hier nog van op?
Niet dus.... of eigenlijk wel! In elk geval goed boos! Ook de
chauffeur kan er niet over uit en is zichtbaar ontdaan. Hij zegt zich
te schamen voor zijn land en biedt wel honderd keer zijn excuses aan.
Hij wil zelfs korting geven op de ritkosten.
Eind
april ga ik terug naar Nederland en Arnold begint aan de
voorbereidingen om naar Zuid Afrika te varen. Het plan is om samen
met Joran, een Nederlander half mei te vertrekken. Hopelijk in
Augustus zien Arnold en ik elkaar weer. Laten we zeggen, dat we
samen van het corso kunnen genieten.
Groet
en tot de volgende blog.
Coby
april
2018
