 |
| Prachtig toch? |
Ça nous plait
beaucoup ici! Bonjour, salute Wallis!
We kijken uit
over een grote baai, omgeven door droogvallende riffen met azuurkleurig water
en dat alles gelardeerd met palmen en eilandjes. Wij genieten van dit alles vanuit
een prachthuis, helemaal alleen voor ons en nog gratis ook. Heel speciaal omdat
we vrienden hebben overgehouden van onze eerdere bezoeken aan Wallis met
Drifter. Nu dus deze geweldige aanbieding voor ons.
Waarom weer
in Wallis? Wederom voor een verlenging van het visum voor Fiji. Voor de verandering
deze keer een retourtje met het vliegtuig. Het is cycloonseizoen, vandaar dat
we Drifter achterlaten in het wat meer beschutte Savusavu.
Oké, niet
alles is rozengeur en maneschijn omdat bij aankomst in Wallis blijkt dat mijn
rugzak onderweg is zoekgeraakt! De luchthavenmedewerkers zijn vriendelijk en
hulpvaardig. Telefoontjes en mails gaan over en weer naar Nadi airport in Fiji.
Op het moment zit ik zonder verse slipjes, kleding, sandaaltjes en alles voor
deze vakantie nodig! Zelfs voor mijn medicijnen die ik iedere dag slik moesten
we zaterdagmiddag naar het ziekenhuis en er maandag weer voor terug komen. Niet
het allerergste, dat besef ik maar al te goed, ware het niet dat mijn boek met
aantekeningen, verhalen en tekeningen over de laatste tien jaren ook in die
rugzak zat!!!!! En dat is onvervangbaar!
Nu, een dag
later springen de tranen me in de ogen en voel ik me vooral gefrustreerd. Kunnen
pas over een week terug naar Nadi om er daar alsnog achteraan te gaan. In de
tussentijd maar afwachten en niets doen? Hier neemt het personeel van de
luchthaven het persoonlijk op en schamen zich een beetje dat dit ons is
overkomen. Wij troosten ze!
Stephan heeft
dit eerder meegemaakt in Panama.
Op zondagmorgen
zijn de kleine supermarkt winkeltjes open en Arnold heeft net Frans stokbrood gehaald,
met Franse kaas en paté, de tafel gedekt en lekkere Franse koffie gezet! De Lieverd!
Het kostte
ons meer dan 16 uur reizen om uiteindelijk in het vliegtuig te stappen. Midden
in de nacht bussen naar de boot heeft wel iets. Een paar uur over een onverhard
weg. De ferry, vol met overal slapende mensen her en der verspreid over stoelen
en vloeren, bijgestaan door drie tv’s met surrounding sound Systems actiefilms,
overschreden met ik weet niet hoeveel decibels! We weten twee zitplaatsen te
bemachtigen, echter vlak bij de toiletten die naarmate de reis duurde bepaalde nare
luchten verspreidden tezamen met de al natuurlijke geuren van ongewassen
lichamen rond om ons heen. Helemaal ons pakkie-an dus zoals jullie inmiddels
wel weten.
De vlucht van
anderhalf uur in een comfortabel en fris ruikend Frans vliegtuig met heerlijke belegde
broodjes en Franse wijn was weer eens de zoveelste cultuurschok voor ons.
Hi,hi…
Gisteren, bij
bezoek aan huisarts in het ziekenhuis moesten we een lange tijd wachten voor
medicijnen die ik door het verlies van mijn tas niet meer had. Daar werd het
naar gelang de tijd verstreek steeds voller en voller, ook omdat de mensen
enorm dik zijn.
Wallis als
eiland koos in het verleden voor protectie van Frankrijk en dat geldt nu heden
ten dage nog. De mensen van Polynesië zijn van zichzelf heel fors gebouwd en
zagen/zien het zelfs als een schoonheid om zoveel als mogelijk uit te dijen!
Heel wat anders dan de Europese manie om zo mager mogelijk te zijn. Op beide
fronten zie je de keerzijde dan ook. Hier in Polynesië eten de mensen al van
oudsher veel rijke meelprodukten zoals taro en casava en daarnaast zoetigheden
afkomstig van het suikerriet dat overal verbouwd wordt. Daarnaast bewegen zij
weinig. Met de Fransen kwam er verandering in hun voedsel. Naast het al
calorierijke eten komen er nu ook veel vetten bij van snacks en slechte suikers
zorgen nu voor een enorme gewichtstoename. Gevolg? Veel hart- en vaatziekten maar
ook veel diabetes. Er wordt gezegd dat een op de drie mensen hier diabetisch
is! Er worden dan ook veel operaties aan het hart, vaten, maar ook aan knie en
heupen gedaan in NZ en Australië.
Tijdens een
aantal gesprekken vertelden mensen over hun bezoek aan deze landen en de
operaties die zij daar hadden ondergaan, dus toch wel anders dan een gewone
vakantie zoals we eerder dachten.
De medische zorg
is in Wallis en Futuna gratis. Nu ja, gratis, Frankrijk betaalt uiteraard!
Je ziet ook
een wat scheef gegroeide ontwikkeling van de 'rijke' Fransen en de lokale
bevolking die al de luxe ook wil met de nadelige gevolgen van dien voor de
cultuur, maar vooral ook voor hun fysiek gestel. Overal hangen dan ook posters
met waarschuwingen en tv- en radioprogramma's maken dagelijks melding van deze ongezonde
ontwikkeling en de forse gewichtstoenames. Er wordt hard gewerkt aan preventie
en voor een gezonder leven omdat dit Frankrijk miljoenen kost aan Euro’s!
De bevolking
van Polynesië die met de komst van ontdekkingsreizigers en kolonisten in het
verleden werd uitgemoord en ten prooi viel aan 'vreemde' ziekten ontkomen nog
steeds niet aan de 'overheersing'. Dit vond niet alleen in het verleden plaats
maar duurt nog steeds voort! Alleen nu dus onder een andere dekmantel.
We kregen een
telefoontje van het vliegveld met het bericht dat de rugzak terecht is. Staat
nog in Nadi, Fiji. Omdat er maar één vlucht per week gaat kan hij niet worden
nagestuurd maar wordt de rugtas daar vastgehouden tot wij weer terug zijn in
Fiji. Gelukkig heeft Laurence dezelfde maat als ik en ik mag haar kleding dan
ook zonder meer gebruiken. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat mijn boek
niet verloren is gegaan.
Wij genieten
vooral van het eiland, huis en gebruik van de auto. Ook van de bezoeken aan onze
Franse vrienden, Bruno en Marie-Carmen. Beiden kunstenaars en hun huis straalt
dat aan alle kanten uit. Interessant maar vooral erg boeiend. Zo veel te zien,
in iedere hoek staat of hangen werkstukken of gewoon verzameldingen van
allerlei materialen die het eiland te bieden heeft. Gezellig rommelig en
sfeervol, ook door de aanwezigheid van vier jonge katjes die ons bezighouden
met hun capriolen. Het geeft me nu al weer voor de derde keer een enorme
inspiratie om verder te gaan in het werken met tappa en misschien nog ander
werk. Tappa oftewel Masi bestaat uit de binnenlaag van de bast van een speciale
boom. Deze laag wordt met hout op hout plat ‘gehamerd’. De stroken zijn erg dun
en er worden dan ook in 2 of meer lagen op elkaar gelegd. Na behandeling en drogen
worden er stroken aaneen gevoegd tot grotere afmetingen waarvan wandkleden en
kleding gemaakt wordt voor speciale gelegenheden. De toeristische industrie
maakt er vooral boek- en mapomslagen van. In Fiji worden er motieven op
gestempeld in meestal drie kleuren, zwart, donkerbruin en donkerrood.
Hier in
Wallis wordt naast het stempelen een heel andere techniek toegepast zoals
beschilderen of met fijne pen bewerken en zijn de motieven veel ingewikkelder. De
grove structuur bepaalt de lijnen. Deze laatste techniek heb ik me eigen
gemaakt, zoals verschillenden van jullie al met Kerstmis konden zien op de kerstkaart.
Ik maak nu heel wat grotere stukken.
 |
| Geïnspireerd door de motieven van Wallis |
Het is
heerlijk om vroeg, erg vroeg in de ochtend te wandelen, meestal om 6 uur omdat
het later te warm wordt om te lopen. Dus dat doen Arnold en ik iedere dag. Echter,
na een week Wallis hadden we het wel zo’n beetje gezien omdat er verder weinig op het hele eiland te zien en te beleven is. Er rijden niet eens bussen of
taxi’s, niet nodig deze keer maar dat geeft een beetje een idee hoe het er hier
aan toe gaat. Nergens een centrum, barretje of de mogelijkheid om gezellig te
winkelen. Wel heel veel grote kerken waar tijdens de missen alleen de lokale
bevolking komt. Zij en de Fransen integreren niet, enerzijds omdat de Koning
van Wallis dit afhoudt en anderzijds omdat de Fransen er maar maximaal 3 of 4
jaar blijven en dan weer terug gaan naar Frankrijk. Aan de jeugd worden
faciliteiten geboden om te studeren in Frankrijk en deze vertrekt dan ook van
het eiland om in de meeste gevallen niet meer terug te keren.
Bij
terugkomst stond mijn bagage inderdaad te wachten, niet eens een
verontschuldiging, zeker geen klachtenbureau aanwezig. Tja, het is Fiji zoals
we weten.
In het hotel
in Fiji last van bedbugs die me overal staken en een ander hotel werd naarstig gezocht.
Heel wat schoner deze keer! Weer een ervaring rijker!
Inmiddels
hebben we gehoord dat Marjan, Arnolds oudste zus ons voor drie en een halve
week komt opzoeken waar we erg naar uitkijken.
Tot schrijfs,
Arnold en Coby
 |
| 'n zwoele avond samen met Bruno en Marie-Carmen |
