De laatste weken op Kreta en dan naar Leros.

Elounda, het dorp en haar inwoners worden weer actief. Er wordt nog flink verbouwd voor het nieuwe toeristenseizoen aanbreekt, terrassen gekuisd en opnieuw bekleed, potten weer beplant, en een paar winkels gaan weer open. Je voelt overal om je heen dat de winterslaap op zijn einde loopt. Het is februari en de grote boot met de eerste toeristen is naar Spinalonga op en neer gevaren om het oude lepra-eiland te bezoeken. Wij hebben inmiddels al heel wat klimwandelingen achter de rug met altijd een appeltje bij ons, `n grapefruit en een paar walnoten voor een pauzemoment. Het leven kan echt zo eenvoudig zijn.

De laatste maand lagen we vast gemaakt met 14 lijnen veilig achter een kleine pier, meer beschut tegen de hardere winden tijdens het winterseizoen. Om aan de kant te komen klommen we over de lijnen van ons en van een toeristenboot naast ons. Het scheelde een hoop stress i.v.m. het steeds verplaatsen van Drifter naar de andere kant van de baai. Zo konden we ook weg. we hebben dan ook een auto gehuurd en hebben heel Kreta doorkruist. Het grootste eiland van Griekenland, 8.300 vierkante km groot. De geschiedenis en het culturele erfgoed ervan gaat terug tot rond 3000 B.C. Overal opgravingen, ruines, forten, kastelen en andere monumenten zoals kerkjes, kapelletjes, kloosters en de mooie oude molens.

En dan onverwacht sneeuw op de bergen en hogere plateau's. Wordt er ook geskied op Kreta? Nadeel is wel dat er heel wat was gesloten vanwege het winterseizoen maar aan de andere kant waren we bijna overal de enige bezoekers. Verrassend!

We vertrekken 18 februari naar Leros, weer een nachtje doorvaren. Drifter gaat daar voor de komende maanden de kant op. We kunnen nu boeken om weer naar Nederland te vliegen voor de komende zomer.

Een klein eiland meer noordelijker gelegen. Hier huren we een scooter en gaan in twee dagen het eiland rond. In de hoofdstad worden we geconfronteerd met vluchtelingen die schijnbaar doelloos langs de kant van de weg lopen, hun bezittingen in een plastic zak. Waarschijnlijk moeten zij hun tijd zinloos doorbrengen met niets kunnen of mogen, wachtend op toestemming naar het 'rijke' westen. De eerste rubber bootjes komen sinds een week weer aan op Lesbos. Turkije heeft de grenzen open gegooid zonder daarbij te vermelden dat Europa dat dus niet heeft gedaan. Zo worden de vluchtelingen als politiek wapen ingezet. De lokale Grieken kunnen het al niet meer aan en veel vluchtelingen worden gedeporteerd naar de andere eilanden zoals Leros. De lokale bevolking zit samen met toeristen op de terrasjes, genietend van het prachtige weer. Een groter contrast is moeilijk te bedenken. Over een week weer 'ver van mijn bed show'? En kan ik dan alles vanuit een ander perspektief zien, vanaf tv en lezen in de dagbladen? Veilig toch?

Wordt Drifter verkocht?Zoniet? Och, zo niet dan wordt het zeker in september weer Griekenland, nog genoeg eilanden te bezoeken. Voor iedereen aan te raden.

Coby

maart 2020

 

 

Kreta, Griekenland

29-10-2019 komen we aan in het oosten van Kreta. In de baai van Spinalonga bij het bergdorp Elounda en Kolokitha eiland vinden we een goeie ankerplek. Elounda was voorheen een vissersplaatsje met haventje, een dorp omgeven door bergen en heuvels. Nu een uitbreidend toeristenoord vanwege het voormalig lepra-eiland Spinalonga. We varen voorbij de indrukwekkende rots met vervallen fort en voormalig kasteel van 1579. Vanaf 1903 tot 1957 in gebruik als leprakolonie. Ik schrijf zoals een reisboekje aanbevelingen doet voor de stroom toeristen maar ik ontkom er niet aan om een wat duidelijker beeld te schetsen waar we nu voor langere tijd de winterperiode zullen doorbrengen. De baai van Spinalonga! Deze baai staat bekend om de veilige en afgeschermde ligging voor de veel voorkomende winterstormen uit alle richtingen. Soms is het even ongemakkelijk als de harde wind blaast vanuit het noorden en over de bergen naar beneden komt vallen. Dan verhuizen we naar de andere kant van de baai, even verderop. Iedere dag het weer in de gaten houden om op tijd te verkassen.

Samen met Demian en Cyrille van de Franse boot Souvage bezoeken we later dit lepra-eiland, rondlopend voel je de aanwezigheid van de vele leprapatiënten die naar hier verbannen werden. Het eiland is nu verlaten, niet alleen omdat er niemand meer woont maar ook omdat het toeristenseizoen voorbij is. We krijgen kippenvel bij het zien van de behuizingen maar ook bij de voorstellingen van ellende door de onherroepelijke verbanning van mensen. Er zouden ook politieke gevangenen vast hebben gezeten.

De baai is nagenoeg omsloten door gebergte met daarop de vele lage gestapelde muurtjes voor afbakening en vee. De zuidkant van de baai daarentegen is afgesloten door een laag afsluitdijkje en verschillende dammetjes voor de vroegere zoutwinning. Voorheen lag hier het dorp Olous waarvan beneden het zee niveau overblijfselen zoals o.a. een mozaïekvloer, alleen te zien met kalm en helder water. Het dorp werd in het verleden weggevaagd door een tsunami. Ook hier staan als 'schildwachten' opgesteld, drie vervallen graanmolens. Ik ben gek op de traditionele molens hier evenals op de vaak kalkhitte kapelletjes en kerkjes met hun halfronde terracotta of lichtblauwe daken.

Elounda is van oudsher een vissersdorp nu nog te zien aan de veelkleurige kleine, fris geschilderde, fel gekleurde bootjes in de kleine vissershaven.

Iedere morgen wordt er verse vis aangevoerd en op de kade verhandeld. De kleurige weegschaaltjes worden nauwelijks gebruikt, je krijgt altijd extra vis. ook bij de plaatselijke markt krijg je extra groenten of fruit. Tijdens de kersttijd staat in veel winkels een fles Metaxa of raki en plaatselijk gebak klaar voor ieder die maar wil proeven. Ik kreeg bij de bakker vier gebakjes cadeau. Verschillende mensen kennen ons al, overal vriendelijkheid om ons heen. Nu het toeristenseizoen gesloten is en vele winkeltjes dicht, zijn de mensen toegankelijker en vooral erg vriendelijk. Een klein uurtje klimmen naar het oude dorp halverwege de berg, ligt het oorspronkelijke authentieke dorpje Pano-Elounda. De straatjes te smal en steil voor verkeer. De tweede dag al liepen we daar toen er verschillende vrouwen uit de oude huisjes kwamen om hun groenten en fruit te kopen bij de groenteman die met zijn klein busje daar op een toegankelijke plaats zijn goederen verkocht.

Geen winkels in dit authentieke dorp, wel meerdere kapelletjes en kerkjes. Verder de berg op komen we bij bomen die totaal scheef gegroeid staan door de wind. Deze scheefgroei van bomen zagen we jaren eerder in het zuiden van NZ. Rijen bomen allemaal omgebogen en vergroeid door de wind. Bij het dorpje Pines, bovenop de kam van de berg zien we zes traditionele molens waarvan er een gerenoveerd is maar niet werkzaam.

Wekelijks kunnen we met de bus in een half uurtje naar het stadje Agios Nikolaos, naar de markt. De marina aldaar ligt vol met zeiljachten, zowat boven op elkaar. Ons prachtige uitzicht, zonsop- en ondergangen, het dorp, de vissersbootjes, de stilte, natuur en vriendelijke Griekse mensen in Spinalonga Bay hebben duidelijk onze voorkeur.

Een bustocht naar het zuiden van Kreta brengt ons naar Ierapetra, de zuidelijkste stad van Europa. Wat schetst onze verbazing? We zien hoge bergen rondom de stad met sneeuw op de toppen!

We houden het hier nog wel even uit tot februari. We willen dan naar Leros, een ander Grieks eiland, varen. We hebben daar vanaf maart geboekt om Drifter op de kant te zetten zodat wij met een gerust hart voor een aantal maanden naar Nederland kunnen vliegen.

 januari 2020Coby

Cyprus en verder naar Rhodos en Kreta.

Arnold heeft na aankomst op Cyprus het vliegtuig genomen naar Holland.

Begin april, na bijna 6 mnd. weer samen. Niet gemakkelijk, oh, nee! Arnold moest zijn plek weer veroveren die, na een winter alleen, tot mijn plek was geworden. Het moest weer onze gezamenlijke plek worden. En natuurlijk ook in Buren wachtten achterstallige klussen op hem. Waarom kiezen wij toch voor zo'n constructie? Een leven constant bijeen vraagt al het een en ander van elkaar, laat staan de ongeregelde afwisseling. Zes maanden was te lang, echt waar... Er was geen andere optie mogelijk en waar het om ging, Drifter naar de Middellandse Zee te brengen is geslaagd. Arnold heeft het geklaard, met 7 kg verlies aan gewicht? Hij heeft het niet gemakkelijk gehad, zeker niet. Ook nog op de riffen het roer geraakt met als gevolg dat Drifter nu op de kant staat in de marina van Larnaka, een drukke stad op Cyprus.

Eind juli vliegen we er samen naar toe om ons 'bootleven' weer op te pakken. Arnold begint aan een nieuwe klus, het kapotte roer vervangen. Laag op laag ontstaat er een nieuw roer. Beulswerk in die hitte maar hij doet het toch maar, een bikkel van de bovenste plank. 

Om aan de warmte te wennen doe ik eerst wat minder intensieve klussen; de kussens van de banken in de salon en de kuip voorzien van nieuwe bekleding. 33-35 graden is gewoon. Daarna? Schuren en schilderen, zeven dagen in de week. De waterslang en een duik in het water geven soms wat verkoeling, dan weer verder. Het werk vordert en Drifter, met nieuw roer en gladde onderkant wordt na bijna 2 maanden noeste arbeid weer in het water gelaten. Zij heeft zowat een half jaar op de kant gestaan.

Cyprus als eiland lijkt een beetje op een vis zonder staart. Wij liggen aan de buik van deze vis, in de marina van Larnaka. Een grote stad, druk, maar vooral ingericht voor de grote toestroom van toeristen. Op het oog doet het ons aan Griekenland denken. Mediterraans, veel witte huizen met blauwe luiken. Vriendelijk, de mensen spreken meestal Grieks en Engels. Met de bus ruim een uur naar Nicosia, de hoofdstad, gespleten in een Cypriotisch en een Turks deel. In de stad een grenspost met paspoortcontrole, die je naar het Turkse gedeelte leidt. De noordelijke helft van Cyprus werd indertijd door Turkije ingenomen en de scheidslijn is nog immer daar. Minder vriendelijk, ik houd er een naar gevoel aan over. De oude kathedraal is nu een moslimtempel, toeristen worden niet in groepen toegelaten. Tja...

In Larnaka zijn we op aanraden van anderen naar de beste souvlakitent van het stadje gegaan. Niet meer dan een lage groene keet, omlijst door grote platanen. De walm van oude olie komt je tegemoet! Bestellen voor je gaat zitten op de felgroene stoeltjes met kleine tafeltjes. Onder een los gespannen net tegen de felle en warme zonnestralen. De grote fles Alpha bier direct bij de hand. Altijd heerlijk met dit hete weer. De dure Audi's, Mercedessen en BMW ' komen en gaan met afhaal-voedsel, alleen Souvlaki op het menu. We hebben gratis muziek in de vorm van een concert door de vele krekels die het geheel omlijsten. Voor 4 Euro hebben we ongeveer 1kg voedsel dat bestaat uit grote stukken gegrilde kip of varkensvlees, verse groenten verpakt in pitabrood. Het onontbeerlijke bordje groene zure pepers. De bleekselderij en citroen heb ik hier leren eten. Een heerlijk maaltje vol smaken.

We varen weer en zijn onderweg naar de westzijde van Cyprus. Als we langzaam weer wennen aan het onderweg zijn kunnen we van de ondergaande zon genieten. De contouren van andere landen, soms zichtbaar maar meestal achter de horizon. Rondom ons weten we een aantal landen zoals, dichtbij Turkije, en op grotere afstand Syrië, Libanon, Jordanië, Israël en Egypte en, recht voor ons, natuurlijk Griekenland.

5 dagen later liggen we aan de steiger in Paphos. Een havenstadje met kleine vissersbootjes in het haventje. Het oud fort en archeologisch museum zijn zeker de moeite van het bezoeken waard, vandaar ook de grote aanvoer van toeristen. Lopen, wandelen en fietsen. Heerlijk weer een beetje ontspannen.

 

 Griekenland, heerlijk zonnig, wit, blauw, het voelt als thuiskomen. En dan ons eerste dorp, Kastellerizo, op een steenworp afstand van Turkije, gescheiden door smalle zeestraat. Deze baai en dorp met kasteel en fort, strategisch gelegen, hebben een lange geschiedenis van overheersing door andere landen zoals Turkije, Engeland en Italië. Kastellerizo was erg welvarend tijdens de negentiende eeuw en kende zo'n 17.000 inwoners. Na de zware aardbeving in 1926 en aanhoudende bombardementen tijdens de tweede wereldoorlog was er nagenoeg niets meer over van het dorp. Er wonen nu nog ongeveer 150 huishoudens. De resten van ravage en vernieling zijn nog overal te zien. Kleine steegjes, veel trappen en bochten maar vooral ruiines. Gelukkig zien we ook nieuwe en opgeknapte huizen. Percelen met alleen maar stenen zijn nog eigendom van de velen die door de geschiedenis heen geëvacueerd zijn, velen naar Australië. Sinds 1974 is het eiland weer eigendom van Griekenland. Een 80-jarige vrouw, wordt nu nog geëerd vanwege haar standvastigheid als enige inwoonster van het dorp dagelijks de Griekse vlag te hijsen, ook tijdens bezettingstijden.

Wij dachten dat inklaren in Griekenland, Schengenland, Europa etc., wel even gemakkelijk te doen was. Niets is minder waar. Wat een gedoe. Daarnaast zijn we verplicht om iedere maand belasting te betalen voor de boot en ben je daarmee een dag te laat dan kost je dat een flinke boete! We zijn gewaarschuwd!

15 Oktober hebben we afgesproken met Ardi, Thea, Hans en Hennie in Rhodos. Daar worden we gedwongen om veraf van de stad in een nieuwe marina te gaan liggen. Het gebied tussen de stad en marina ligt op het schop. Er is voorlopig geen geld om dit gebied aantrekkelijker te maken. Wij willen ook voor de familie in de oude binnenhaven liggen, dichter bij het kasteel en de historische stad. We krijgen in eerste instantie toestemming van de havenmeester voor twee ligdagen. Met de belofte om een schilderij voor hem te maken weten we dit te rekken tot 10 dagen! Inspiratie van de prachtige oude gebouwen, stadsmuren, kasteel fort en drie molens deden de rest!Nadeel was wel dat we niet konden uitvaren met de familie, maar we hebben ons zeker niet verveeld, wat een prachtige oude stad. Genieten met en van elkaar.

Onderweg naar Kreta komen we langs meerdere bergachtige eilanden en liggen beschut in de baaien. lieflijke plaatsjes en mooie eilanden als Chalki en Korpathas. ik ben na Rhodos gecharmeerd door de oude, meestal vervallen molens van Griekenland. Meestal staan ze gedrieën bijeen op de hellingen, gedraaid naar de wind; op wacht staande monumenten van weleer. Hier vinden we in een klein dorp ons gezochte pleintje. Overdekt door schaduwrijke bomen omringt waaronder meestal oudere mannen hun geliefde triktrak spelen en 'n kaartje leggen, nippend aan de Griekse wijn of ouzo. Tijdloos en met de geur van de olijfbomen vertraagt iedere bezigheid tot heerlijke ontspanning. 

Groetjes, Coby 

november 2019